ปัง!
คนตัวเล็กปิดประตูใส่หน้าปรเมศ จากนั้นหันหลังแนบชิดกับประตูหน้าบ้าน
รมิดาหลับตาลงแน่น พยายามไล่ความรู้สึกวูบโหวงในอกออกไป แต่ทำไมมันถึงยากนัก เธอเป็นคนเลือกเองแท้ ๆ เป็นคนบอกให้เขาออกไปเองแท้ ๆ แล้วทำไมถึงรู้สึกเหมือนหัวใจถูกบีบแน่นขนาดนี้
มันแค่ไม่กี่วันทำไมถึงปล่อยให้เขามามีอิทธิพลได้?
หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะเดินตรงไปยังห้องที่ปรเมศเคยนอนอยู่
แอด!
มือเล็กเปิดประตูเข้าไป เธอมองไปรอบ ๆ ห้องที่ยังคงมีร่องรอยการใช้ชีวิตของเขาอยู่ แม้จะเพียงไม่กี่วัน แต่กลิ่นอายของเขายังติดอยู่เต็มห้อง แม้กระทั่ง
รอยจูบคืนนั้น….
รมิดาเม้มปากแน่นก่อนจะ รีบเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า แล้วหยิบกระเป๋าใบเล็กออกมา จากนั้นเริ่มเก็บเสื้อผ้าของเขาใส่ลงไป เธอไม่อยากให้มีอะไรที่เกี่ยวข้องกับปรเมศเหลืออยู่ที่นี่อีก เก็บทุกอย่างของเขาในห้องนี้ คืนให้เขาไป
แต่แล้ว…
เคร้ง!
กล่องบางอย่างหล่นลงมาจากชั้นวางด
