ถ้าเขาทิ้งฉันไปเพราะต้องการแค่เงิน แล้วทำไมเจ้าตัวถึงยังไม่ยอมใช้ชีวิตแบบสุขสบายพร้อมเงินก้อนนั้น
เงินก้อนที่เขารับไป อาจจะทำให้เขาใช้ชีวิตแบบไม่ต้องเหนื่อยอะไรเพิ่มด้วยซ้ำ
แต่ทำไมกัน..
ทำไมเขาถึงยังดิ้นรนอย่างทุรนทุรายด้วยสีหน้าเรียบเฉย ทั้งที่ภายในใจแหลกสลายไม่มีชิ้นดี เพราะอะไรถึงต้องทำเพื่อคนอื่นมากมาย โดยที่ไม่คำนึงถึงตัวเองเลยสักนิดเดียว
ฉันมองหน้าเขาด้วยใบหน้าเรียบเฉย แต่ความคิดในหัวมันตีกันจนสับสนไปหมด
ผิดถนัดกับเฮียยิม เขาหัวเราะพร้อมรอยยิ้มที่ดูยังไงก็เป็นเพียงแค่ภาพลวงตาเท่านั้น
เขาไม่ได้มีความสุขกับรอยยิ้มนั่นด้วยซ้ำ
“โอกาสหรอคะ” ฉันทวนซ้ำประโยคที่เขาพูดก่อนหน้านี้ พร้อมความคิดที่ตีกันในหัวพัลวันไปหมด
“พี่รู้ว่ามันยาก พี่ทำร้ายความรู้สึกเรา ทำลายความสัมพันธ์ระหว่างเรา”
“.....”
“พี่ขอโทษ..”
เขาผละออกจากฉันแล้วก้มหน้าสำนึกผิด รอยยิ้มบนมุมปากสวยนั่นหายไปแล้ว มีแค่ใบหน้า
