สิ้นสุดวันของการตะลุยกิน เราสองคนแทบจะไม่ได้ไปไหน นอกจากวนหาของกินในย่านดัง พอย่อยก็พากันไปหาที่ใหม่ตามรีวิวบ้าง และก็เขาแนะนำบ้าง
ไม่อึดอัดเลย
ฉันหมายถึงการปล่อยวางบางอย่างแล้วลองเริ่มทำอะไรใหม่ๆ ไม่ได้อึดอัดอย่างที่เคยคิดเอาไว้ อาจจะมีเพียงแวบเดียวที่ผ่านเข้ามา แต่หลังจากนั้นมันก็มลายหายไป
เฮียยิมไม่ได้จับมือฉันหรือแตะเนื้อต้องตัวจนทำให้รู้สึกอึดอัด เหมือนเมื่อก่อนไม่มีผิดที่มีแค่ฉันกระโจนเข้าหา
เราสองคนเดินขนาบข้างกันไปมาตลอดทาง มีไหล่ชนกันบ้างตามพื้นที่คับแคบ แต่เขาก็ไม่ได้ล้ำเส้นอะไรข้ามมา
อาจจะมีบ้างบางครั้งที่ฉันชอบประมาท แต่ก็ได้ฝ่ามืออุ่นคู่นี้คอยเรียกสติและจับมือฉันเอาไว้
มันรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกเลยล่ะ..
กระทั่งสิ้นสุดของวัน การเดินทางระหว่างเราก็ต้องจบลง ฉันกับเขานั่งลงบนหาดทรายสีทอง เฝ้ารอพระอาทิตย์ดวงโตลาลับขอบโลกไป
ผู้คนค่อนข้างพลุกพล่าน แต่เหมือนจะมีแค่วิวตรงหน้าที่
