นี่คงเป็นสิ่งที่บ้าระห่ำเท่าที่ฉันเคยทำมา..
ตอนแรกเป็นฝ่ายเดินหนีเขาเอง แต่ตอนนี้ฉันกลับวิ่งตามหาเจ้าของนัยน์ตาคู่คมที่เพิ่งจะได้สบสายตากันเมื่อครู่
ฉันเดินออกมาจากงานหลังจากที่ไม่เห็นใครบางคนจากมุมนั้น หางตาเห็นเพียงแผ่นหลังกว้างเดินหลบไปอีกมุมของโรงแรม และแน่นอนว่าฉันก้าวเท้าอย่างฉับไวเพื่อจะได้เข้าใกล้บุคคลปริศนาคนนั้นได้ทัน
หมับ
“ช่วย..” ฉันเผลอกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจ จังหวะที่มือของใครบางคนดึงฉันเข้าไปในมุมหนึ่งของช่องทางเดิน
ตอนแรกก็ตกใจจนหัวใจร่วงไปที่ตาตุ่ม แต่พอเงยหน้ามองอีกฝ่าย ฉันก็ถึงกับชะงักค้างกลางอากาศไปหลายวินาที
อีกฝ่ายระบายยิ้มพร้อมป้องปากหัวเราะในลำคอ ก่อนจะปล่อยแขนฉันให้เป็นอิสระ
“ตามพี่มาหรอครับ”
“.....”
“ขอโทษทีที่เดินหนี พี่แค่อยากแน่ใจว่าเรากำลังมองหาพี่อยู่”
น้ำเสียงคุ้นหูเอ่ยบอกราบเรียบ วินาทีที่สายตาสบประสานกัน มันเหมือนเป็นห้วงเวลาที่ฉันหลงลืมไปชั่วข
