MY CUFFY
ไม่เคยรู้สึกประหม่าในใจขนาดนี้มาก่อน..
ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังอยู่ริมหน้าผาที่ทั้งสูงและหนาวเย็น เพียงเพราะได้เห็นหมายเลขสิบหลักที่ปรากฏบนกระดาษในมือตอนนี้
เบอร์โทรของฟีนจากพ่อของเธอ..
ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงส่งข้อความมาหา แล้วก็กำกับว่ามันคือเบอร์ของเธอ แต่ก็นั่นแหละถึงได้มาผมก็ไม่กล้าโทรอยู่ดี
เปลี่ยนทั้งเบอร์ทั้งแอคเล่นโซเชียลใหม่หมดเลยสินะ
“อ่า เอาไงดีวะ” ผมยกมือขึ้นลูบคมหน้าด้วยความประหม่า เดินไปมาหลังจากร้านปิดให้บริการตั้งแต่สามทุ่มครึ่ง
ผมกับพ่อของฟีนก็ไม่เชิงว่าสนิทกันขนาดนั้น เรายังคงมีระยะห่างระหว่างกันในพื้นที่ส่วนตัว เขาดูชอบวิมกับแวนมาก แล้วก็คอยช่วยเหลือน้าวรรณในตอนที่ป่วยหนัก
เจ้าตัวเองก็ดื้อเหมือนฟีนไม่มีผิดเลย ต่อให้ผมบอกว่าผมสามารถจัดการทุกอย่างเองได้ แต่อีกฝ่ายก็จะหาทางเข้าช่วยอยู่เสมอ
ผมเป็นหนี้บุญคุณเขา เพราะงั้นความสุขเดียวของเขาคือการที่เห็นเด็กๆ
