เธอลุกขึ้นปัดกิ่งไม้ใบไม้ออกจากเนื้อตัว ส่วนคนทำขับรถหนีหายหน้าตาเฉย เขาจงเกลียดจงชังอะไรเธอนักหนา
ตั้งแต่วันนั้นหญิงสาวพยายามเลี่ยงที่จะเผชิญหน้า เหงื่อไหลท่วมตัวกว่าจะเดินถึงห้องพัก พอถึงบ้านยังไม่ทันได้เข้าพักเปลี่ยนเสื้อผ้า ก็ถูกเรียกตัวให้ไปพบกับหลานชายคนโต ความหวาดกลัวทำให้ปิ่นฉัตรถึงกับอยากร้องไห้ เธอต้องเจออะไรอีก
“ให้ปิ่นไปพบที่ไหนคะป้าอร” น้ำเสียงสั่นเครือถามป้าแม่บ้าน
“คุณท่านรอที่บ้านพักสีเข้มของคุณเต มาเถอะไม่ต้องกลัว” แม่บ้านเดินนำพาไปยังห้องพักของคนเจ้าปัญหา เมื่อขึ้นมาด้านบนเห็นคนมากมาย ยืนเรียงแถวภายในห้อง รวมทั้งเจ้าของห้องที่ยืนล้วงกระเป๋ากางเกง ด้วยสีหน้าไม่เป็นมิตร
ปิ่นฉัตรรีบก้มหน้าหลบสายตาอำมหิต
“มาแล้วหรือหนูปิ่น” คุณย่านวลปรางหันไปหาหญิงสาว
“ค่ะคุณท่าน” เธอนั่งที่พื้น ก้มหน้า ความหวาดกลัวแสดงออกให้เห็น
“ลงมือกันได้” ปิ่นฉัตรทำหน้างงปนสงสัย แต่ไม่ได้ถามอะไร
