“โอ๊ย... ขอโทษค่ะพี่ปิ่น หนูไม่ได้ตั้งใจ” แป้งลงมือล้างแผลทำแผลให้ปิ่นฉัตร กว่าจะเสร็จก็กินเวลาไปชั่วโมงกว่า ๆ
“ฝีมือคุณเตเหรอเนี่ย ไม่น่าเชื่อจะเป็นคนที่จะทำกับผู้หญิงแบบนี้” ตั้งแต่แป้งอยู่ที่นี่ เธอไม่เคยเห็นชายหนุ่มจะมีนิสัยชอบทำร้ายผู้หญิงสักครั้ง แต่เขาทำปิ่นฉัตรได้ลงคอ เธอไม่อยากเชื่อจริง ๆ ถ้าไม่ได้เห็นกับตาตัวเอง
ปิ่นฉัตรเอาแต่นั่งนิ่งก้มหน้า ไม่มีคำพูดใด ๆ หลุดจากปากเธอสักคำ มีเพียงดวงตาที่เอ่อล้นด้วยน้ำตาแต่ไม่ไหลลงสู่แก้ม ถึงจะพูดอะไรไปคงไม่มีประโยชน์อะไร ถึงอย่างไรเขาก็คือหลานชายของคุณท่าน
“พี่ปิ่นทานอะไรก่อนไหมคะจะได้กินยา” ขณะก้มลงเก็บกล่องปฐมพยาบาล
“พี่ยังไม่หิวเลยแป้ง ขอบใจมากนะที่มาทำแผลให้พี่” ปิ่นฉัตรฝืนยิ้มให้สาวรุ่นน้อง
“งั้นพี่ปิ่นอย่าลืมกินยานะ หนูเอาวางไว้ตรงนี้นะคะ” กระปุกยาแก้ปวดแก้ไข้ถูกวางบนโต๊ะข้างเตียงนอน
“จ้ะแป้ง ขอบใจแป้งอีกครั้งนะ” ก่อนค่อย ๆ เอนกายล
