ภาพปิ่นฉัตรที่นอนไม่ได้สติในห้องคนเดียว ทำให้คุณย่านวลปรางรู้สึกหดหู่จิตใจไม่น้อย คนสูงวัยทั้งสองเดินพยุงกันออกจากห้องพักหญิงสาว หลังจากเช็ดตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ให้
“คืนนั้นไม่รู้ตาเตพาหนูปิ่นไปที่ไหน แล้วหนูปิ่นไปสอบยังไง” คำถามนี้ยังคงค้างคาในใจ
“คุณเตอาจกลับมาแล้วพาหนูปิ่นไปสอบไหมคะ” แม่บ้านแค่เดา ๆ แค่นั้น หญิงสาวที่หลับใหล พลิกกายเพื่อแก้อาการขบเมื่อยตามร่างกาย เสียงครางเบา ๆ เล็ดลอดผ่านริมฝีปากบาง
ดวงตาค่อย ๆ เปิดขึ้นช้า ๆ ปิ่นฉัตรเห็นเพียงความมืด เธอค่อย ๆ เอื้อมมือควานหาโคมไฟข้างหัวเตียง พอแสงไฟสว่างขึ้น สองมือพยุงตัวเองลุกขึ้นนั่ง ปิ่นฉัตรมองตัวเอง ใครเป็นคนมาเปลี่ยนชุดให้เธอกันนะ หรือจะเป็นแป้ง
อาการปวดหัวหลังจากได้นอนพักมันดีขึ้นมาก แต่ยังปวดระบมตามเนื้อตัวอยู่บ้าง เสียงท้องร้องประท้วงขึ้นมาดื้อ ๆ ทำให้ปิ่นฉัตรต้องเดินมายังห้องครัวเพื่อหาอะไรทาน
ยามค่ำคืนอากาศเย็นสบา
