“ตัวร้อนจี๋ ปิ่นไปห้องพยาบาลก่อนเถอะ” ภาเสนอให้ปิ่นฉัตรไปนอนพักก่อน ดีขึ้นแล้วค่อยกลับบ้าน
“ไม่เป็นไรภา เราทนได้ เรารีบกลับกันเถอะ” ปิ่นฉัตรไม่อยากแสดงความอ่อนแอให้เพื่อนเห็น เธอฝืนลากขาไปจนถึงป้ายรถโดยสาร ท่ามกลางหยาดเหงื่อเกาะตามกรอบหน้า
เมื่อปิ่นฉัตรไม่ยอมไปห้องพยาบาล ยุพารัตน์จึงช่วยประคองคนป่วยจนถึงปากทางเข้าบ้านที่ปิ่นฉัตรทำงาน สองสาวมาถึงประตูเล็ก
“ขอบใจนะภา” ปิ่นฉัตรกล่าวและยิ้มให้เพื่อน
“อื้อ รีบเข้าไปเถอะ ก่อนจะเป็นลมเป็นแล้ง” ภาอยากเข้าไปส่ง แต่กลัวเพื่อนโดนตำหนิทำได้เพียงยืนมองจนปิ่นฉัตรเดินถึงกลางทางถึงได้หันหลังเดินกลับ
ระหว่างทางที่สองขาแทบอ่อนแรง สายตาพลันเห็นใครสักคนกำลังใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ จนเห็นผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งไม่ใช่ใครอื่นไกล เป็นแป้งหลานสาวป้าอรแม่บ้านนั่นเอง
“พี่ปิ่น สวัสดีจ้ะ มานานหรือยังคะ” แป้งซึ่งจอดจักรยานข้างทางเท้า ยืนถามหญิงสาว
“พึ่งมาถึงจ้ะแป้ง ว่าแต่
