EP.4 กัด!
1116 คำ
"!!!!"
"ทำตาโตจนมันจะทะลุเบ้าออกมาแล้ว"
"คนนิสัยไม่ดี"
ยี่หวาต่อว่าพร้อมกับรีบวิ่งออกจากห้องขัง กลับไปสงบสติอารมณ์ยังห้องพักส่วนตัว ผู้ชายแสนดีอบอุ่นที่เธอเคยพบเจอ คงไม่อยู่แล้ว
วันเสาร์
"เดี๋ยวฉันจะรีบหาให้นะ บอกยุพินให้ไปเรียนเถอะ" ป้าพูดคุยโทรศัพท์กับญาติ หลังจากสามีติดหนี้หลายล้านเพราะเล่นการพนัน จึงชิงฆ่าตัวตาย ภาระทุกอย่างจึงตกเป็นของตัวเอง อีกทั้งมีลูกสาวกำลังเรียนอยู่ในวัยประถมที่บ้านนอก ทำให้มีภาระค่าใช้จ่ายมาก จึงตัดสินใจมาอยู่ที่นี่เพื่อรับเงินค่าจ้างที่สูงกว่างานปกติ
"หนูไปทำงานบาร์เบียร์ มีเงินเก็บอยู่นิดหน่อย ป้าเอาไปให้ยุจ่ายค่าเทอมก่อนนะ" สถานที่แห่งนี้อีกด้าน จะเป็นป่าล้อมด้วยธุรกิจถูกกฎหมาย เพื่อบังเป็นฉากหลัง ซึ่งบุคคลภายในสามารถเข้าออกทางนั้นได้เป็นปกติ จึงทำให้ออกไปทำงานเสริมอย่างอื่นได้เช่นกัน
"เก็บไว้เถอะ ป้าไม่อยากได้"
"ป้าเลี้ยงหนูมาตั้งหลายปีนะคะ มีอะไรที่หนูพอช่วยได้ ก็ยินดีจะช่วย"
"ขอบใจนะยี่หวา"
เธอเป็นเด็กดีเห็นใจคนรอบข้างเสมอมา ยี่หวาทำงานแทบทุกอย่าง เพื่อเก็บหอมรอมริบ ช่วยเหลือป้าใช้หนี้สินที่ติดค้าง
โซนนักโทษ VIP.
ห้องนักโทษพิเศษ
เวลาคล้อยบ่าย
"ยี่หวา..เคยเรียนอยู่ที่เดียวกับมึงสมัยมัธยม อยู่ในละแวกบ้านเดียวกัน" เอส สืบเสาะหาข่าวตามที่เพื่อนไหว้วานนำมาบอกกล่าว
"สิ่งที่ยัยนั่นพูดเป็นความจริง" มิดไนท์ย่นคิ้ว
"แต่ก็รู้แค่ผิวเผิน เพราะยี่หวาไปอยู่กับแม่ตั้งแต่อายุย่างสิบห้าปี ก่อนมึงจะถูกนำมาเลี้ยงในตระกูลมาเฟีย"
"ขอบใจ"
"กูพาช็อกโกมาให้ตามที่มึงบอก"
แมวดำตัวโปรด เมื่อได้เห็นเจ้าของ.รีบกระโจนเข้านั่งตักทันที พร้อมอุปกรณ์ทรายแมวและอาหารอย่างดี สองเพื่อนซี้พูดคุยสนทนาต่อ
เวลาสองทุ่มห้านาที
โซนนักโทษ VIP.
ห้องนักโทษพิเศษ
แกร๊ก
"เธออีกแล้วสินะ" แม้ไม่ได้หันไปมองทางเข้าประตู แต่ก็รู้ดีว่าเป็นใคร มิดไนท์วางหนังสือที่อ่านลง หันมาจ้องเขม็ง "ไม่รู้หรือไงว่าช่วงนี้ฉันต้องการความเป็นส่วนตัว แม้แต่ผู้คุมก็ยังไม่กล้าเข้ามาจนกว่าฉันจะเรียก"
"หนูแค่เอาผลไม้มาให้ค่ะ"
"ฉันเป็นมนุษย์ไม่ใช่สัตว์กินพืช ไม่ต้องยกผลไม้มาให้มากมายขนาดนี้ทุกวัน"
"แผลที่ช้ำในจะได้หายไวๆ ไงคะ"
เหมี๊ยววว~
ในมุมมืดร่างของสัตว์สีดำทมิฬเดินย่องออกมา ทันทีที่ยี่หวาเห็นเธอก็ตกใจสุดขีด แต่ใช่ว่าจะกลัวกลับกลายเป็นความดีใจ เสียงตะโกนดังลั่นวิ่งเข้าไปหา "ช็อกโก!"
แง๊ววว~ส่วบ
"อ๊ายยย์!"
เสียงแหลมร้องลั่น พอโผล่เข้าไปสัมผัสตัว กรงเล็บของแมวสีดำก็ข่วนตะปบ ผิวแก้มสีขาวละเอียดมีหยดเลือดไหล กลายเป็นบาดแผล
"โง่" มิดไนท์สบถพลางยิ้มเย้ย
ยี่หวาจำแมวตัวนี้ได้เป็นอย่างดี แม้ตอนนี้มันจะโตขึ้นกว่าเดิมมาก เพราะเป็นแมวตัวเดียวกัน กับที่เธอคอยให้อาหารพร้อมมิดไนท์ ในช่วงที่มันยังเป็นลูกแมว หลังกลับจากโรงเรียนในช่วงหัวค่ำ สีผิวกับดวงตาของมัน ยังคงเป็นที่น่าจดจำอยู่เสมอ
"มันชื่อช็อกโกใช่ไหมคะ" ยี่หวาพูดเสียงสั่น "พี่เลี้ยงมันไว้จริงๆ ด้วย ฮึกกก~"
"ฉันไม่รู้ว่าระหว่างเธอกับฉัน อดีตจะเคยเป็นมายังไง แต่ปัจจุบันฉันไม่รู้จักเธอ แล้วฉันก็ไม่สนใจว่าเธอจะรู้สึกยังไง เอาเป็นว่าอดีตที่ผ่านมา..เธอจงลืมไปซะ! ต่างคนอยู่"
น้ำเสียงจริงจังพร้อมแววตาดุดัน แต่ตัวเล็กกลับไม่รู้สึกสะทกสะท้าน หยดน้ำตารินไหลเนื่องจากเจ็บแสบบาดแผลจากการถูกแมวข่วน แต่ก็ยังยืนหยัด "หนูไม่ยอมแพ้หรอกนะ! อย่างน้อย..ถ้าพี่จำทุกอย่างได้ หนูจะได้รู้สึกผิดน้อยลง ทุกครั้งที่หนูหลับตา ก็เห็นแต่ความทรงจำเดิมๆ หนูขอโทษนะคะ ขอโทษที่ทิ้งพี่ ฮึกกก~"
หมับ
เหมี๊ยวว~ส่วบ
"ว้ายยย!" พูดจบยี่หวาก็พุ่งตัวเพื่อที่จะไปจับเจ้าแมวดำแต่ก็ถูกข่วน ยังดีที่คราวนี้หลบทัน มิดไนท์นั่งมองสถานการณ์หัวเราะในลำคอ
"แน่ใจนะว่ารู้จักมัน หึ"
"ไม่ต้องเย้ยหรอกนะคะ หนูกับช๊อกโกไม่ได้เจอกันมาตั้งนาน มันก็อาจจะลืมเลือนบ้าง"
หมับ!
แม๊วววว~
ตัวเล็กตั้งท่าจะเข้าไปกอดรัด เจ้าแมวดำก็ไม่ยอม จะพุ่งตรงเข้ามากัด แต่มิดไนท์จับหิ้วคอช็อกโกไว้ทัน "น่ารำคาญ! พอได้แล้ว"
"หนูแค่อยากกอดมันสักครั้ง"
"ฉันสั่งให้มันยอมได้นะ"
"จริงหรือคะ ฮึกกก"
"ถอดเสื้อผ้าออก"
"อะไรนะคะ?"
คำพูดของเขาทำให้อึ้ง แม้เลือดจากบาดแผลยังหยดข้างแก้ม แต่ตัวเล็กก็รีบปาดเช็ด เสียงเข้มพูดหนักแน่น "ฉันรักและห่วงแมวตัวนี้มาก..เผื่อเธอจะพกอาวุธเข้ามาทำร้ายมัน"
"หนูเป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่แค่พี่จับเหวี่ยงก็ตายได้แล้วนะคะ"
"แก้ผ้าออก..แล้วจะให้เล่นกันแมว"
"งั้นพี่ต้องหลับตา!"
"ตกลง"
"ทำไมพูดง่ายจัง"
"ฉันพูดคำไหนคำนั้น"
ความโหยหาในอดีตไม่อาจฉุดรั้งความคิดถึง ยี่หวาคิดทบทวนเพียงครู่หนึ่ง ก็ตัดสินใจทำตามคำสั่ง มองเห็นเขานอนบนเตียงปกคลุมผ้าสีขาวประดับด้วยดอกกุหลาบ ยกมือขึ้นมาวางหนุน พร้อมทั้งหลับตาสนิท
พึ่บ
เสื้อผ้าพร้อมผ้ากันเปื้อนถูกถอดวางกองกับพื้นด้านล่าง เสียงใสบอกกล่าว "หนูพร้อมแล้ว"
"ช็อกโก..อยู่นิ่งๆ ห้ามขยับ!" เสียงมิดไนท์สั่ง แต่เป็นไปได้ไงที่สัตว์ดุดันเมื่อกี้ นั่งหงอยแน่นิ่งดูแสนเชื่องอย่างน่าประหลาดใจ
มือน้อยเริ่มค่อยๆ ลูบขนสีดำพร้อมน้ำตาไหล คิดถึงแมวตัวเล็กสุดหัวใจ
"!!!!" จู่ๆ ก็รู้สึกเย็นวูบวาบ ยี่หวาเหลือบมองริมข้าง คิดว่าชายหนุ่มหลับตา แต่ไม่ใช่..เขาจ้องมองอยู่นิ่งๆ "ไหนพี่บอกว่าจะหลับตาไงคะ?!"
"ฉันไม่ได้พูดสักคำ ว่าจะหลับตาสนิททั้งสองข้าง ตัวเล็กนิดเดียว..นมใหญ่ชะมัด ขนก็น้อย น่าแตกในใส่สุดๆ เลย หึ"
"ไอ้คนเจ้าเล่ห์!!"
- ผู้เขียน
