EP.5 ทบทวนความทรงจำ
1299 คำ
แกร๊ก
"ว้ายยยย!"
เสียงไขประตูกุญแจด้านนอกชั้นแรกดัง ยี่หวาตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ไนท์คว้าผ้าคลุมเตียงขึ้นมาปกคลุมห่อหุ้มตัวให้
"เฮ้ยยย!" ไนท์ตวาด "กูบอกแล้วใช่ไหม ว่าถ้าถึงเวลาพักผ่อน ห้ามให้ใครเข้ามารบกวน"
"พอดีนายสั่งให้เตรียมตัวขึ้นชก" ผู้คุมบอก
"กูไม่ไป แล้วไปบอกนายมึงด้วย.ถ้ายังก้าวก่ายความเป็นส่วนตัวของกู อย่าหวังว่าจะได้อะไรอีก ออกไป!!"
สายตาดุก้าวร้าวทำให้ผู้คุ้มหน้าถอดสี รีบถอยห่างออกไปในทันที ขณะเดียวกันเขายังสวมกอดตัวเล็กไว้ บดบังเรือนร่างเปลือยเปล่า ซึ่งอยู่ในผ้าห่มสีขาวปกคลุม อารมณ์เดือดคิ้วเข้มขมวดปม แต่ยังคงสภาพใบหน้าหล่อเหลา
ยี่หวา รีบคว้าเสื้อผ้าที่กองอยู่ แล้วสวมใส่โดยห่อหุ้มผ้าคลุม ไนท์ ถอนหายใจเบี่ยงหน้าหนีไปยังมุมห้อง จากนั้นก็แยกย้ายกันพักผ่อน
ถึงเขาจะเห็นรูปร่าง แต่เมื่อได้แลกกับอ้อมกอดเจ้าแมวน้อยสุดแสนจะน่ารัก ก็ถือว่าคุ้ม
วันอังคาร
เช้าตรู่
ห้องพักเบรกพนักงาน
"นักโทษอะไร..หล่อวัวตายควายล้มขนาดนั้น" พนักงานมักจะมีเวลาพักแตกต่างกัน ซึ่งมีห้องกว้างขวาง สิ่งอำนวยความสะดวกครบครันให้อยู่อาศัย กลุ่มสาววัยไม่เกินยี่สิบปี นั่งจ้อสนทนาพูดถึงนักโทษคนใหม่ "อิจฉาพริกหวาน ได้เป็นคนซักรีดเสื้อผ้าให้นักโทษคนนั้น"
"แน่นอนสิ ฉันตั้งใจซักตั้งใจรีดสุดความสามารถ ได้ข่าวว่าชื่อมิดไนท์ โอ๊ยยย~แค่ชื่อก็กร้าวใจแล้ว เป็นนักโทษ VIP.ไม่ใช่พวกฆาตกรชั้นต่ำ ได้ข่าวว่าได้สิทธิพิเศษมากมายอีก ต้องไม่ใช่คนธรรมดาแน่ๆ"
พริกหวาน ลูกแม่ครัวใหญ่ ตอนนี้มีหน้าที่จัดการชุดเสื้อผ้าของนักโทษชั้น VIP. ใบหน้าเรียวผิวขาวผมประบ่า แต่นิสัยขี้อิจฉา ชอบกดขี่ข่มเหงคนอื่น เพราะคิดว่าแม่ของตัวเองนั้นมีอำนาจใหญ่สุดในก้นครัวแห่งนี้
"แล้วตอนเจอกัน เขามองเธอปะ" อีกคนถาม
"ใครจะไม่มองผู้หญิงสวยแบบฉันกันล่ะ! พี่มิดไนท์เขามองตาไม่กะพริบเลยค่ะ"
"แต่นักโทษชั้น VIP. ได้ข่าวว่ารวยทุกคน"
"คอยดูเถอะ อีพริกหวานคนนี้ จะต้องรวยล้นฟ้า แล้วออกไปจากคุกนรกนี่สักที!"
ห้องครัว
"ทำไมถึงเป็นยี่หวา?" ป้าภา แม่ครัวเอ่ยถามหัวหน้าแม่บ้าน เมื่อมีคำสั่งจากเบื้องบน ให้หลานสาวเป็นผู้รับผิดชอบอาหารการกินของนักโทษVIP. "ฉันไปให้เหมือนเดิมก็ได้"
"นี่เป็นคำสั่ง"
"แต่..."
"ถ้าอยากมีปัญหา ก็ไปคุยกับเบื้องบนเองก็แล้วกัน ฉันขอไม่ยุ่งเกี่ยวด้วย"
แม้จะไม่ชอบใจ ที่หลานสาวในวัยเจริญพันธุ์ ต้องคลุกคลีกับนักโทษชาย แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่สามารถขัดขืนหรือต่อรองใดๆ
พักเที่ยง
โซนนักโทษ VIP.
ห้องนักโทษพิเศษ
"กับข้าวมาแล้วค่ะ" ยี่หวายกถาดอาหารมาวางที่โต๊ะ ยังเห็นชายหนุ่มนั่งอ่านหนังสือ
"อยากเล่นกับแมวอีกไหม" เขาถาม
"คะ?"
"แก้ผ้าสิ"
"มะ ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวเจอหน้ากันทุกวัน มันคงจะจำกลิ่นได้เอง ค่อยเล่นก็ได้ค่ะ"
ขณะที่ก้าวเท้าถอย เสียงเข้มก็ออกคำสั่ง "เล่าเรื่องที่เราสนิทกันให้ฟังหน่อย"
"พี่อยากรู้หรือคะ" ยี่หวาตื่นเต้น
"ใช่ อ่านหนังสือจนเบื่อ ไม่มีอะไรทำ"
"งั้นหนูจะเริ่มเล่า ตั้งแต่วันแรกที่เราทั้งสองคนรู้จักกันเลยนะคะ หนูดีใจที่พี่อยากฟัง"
อย่างน้อยเขาก็พอสนใจถึงเรื่องราวในอดีต ยี่หวานั่งลงกับพื้น พร้อมบอกเล่าหลายเหตุการณ์ เสียงจ้อพูดไม่หยุดจนกระทั่ง..เล่าถึงความสัมพันธ์ที่เริ่มพัฒนาจนกลายเป็นคบหา มีทั้งการจูบกันลึกซึ้ง จับสัมผัสเนื้อตัว
"อายุเธอแค่สิบห้า ร่านขนาดนั้น?" ไนท์ถาม พลางกระตุกยิ้มเย้ยหยัน
"พี่เป็นคนเริ่มก่อนนะคะ!"
"แล้วทำไมไม่หัดปฏิเสธ หรือมันคัน?"
"เฮ้อออ ขอเล่าจบแต่เพียงเท่านี้นะคะ"
เพราะถูกต่อว่า ยี่หวาจงรีบลุกยืนขึ้นเตรียมตัวจะกลับเข้าไปในครัว แต่ก็ต้องเสียหลัก เมื่อถูกเขาคว้าตัวกระชากแรง จนซัดนั่งบนตัก
สองสายตาจ้องมองกัน
"ถ้าเป็นฉันตอนนี้ย้อนกลับไป..คงจะทำอะไรมากกว่าจูบแน่" น้ำเสียงแผ่วพูดคล้ายกระซิบ ไออุ่นจากร่างกายกำยำ ก่อความตื่นเต้นให้หัวใจ
ยี่หวารีบตั้งสติลุกขึ้นยืน เดินออกไปอย่างไม่เหลียวหลัง ทำไมถึงแพ้ทางเขาทุกครั้ง
เหมี๊ยวววว~
"ไม่ได้ขอความคิดเห็น เงียบไปเลยช็อกโก" ไนท์ หันมาบอกกล่าวเจ้าแมวตัวสีดำ ที่เหมือนอยากจะแซว เมื่อเขารุกรานอีกฝ่ายอย่างจงใจ
ในเมือง
บ่ายคล้อย
ยี่หวาเดินออกทางแวะทำธุระให้ป้า วันนี้แสงแดดร้อนจ้า อุณหภูมิประเทศไทยเพิ่มสูงขึ้น สายตาเหลือบเห็นใครบางคน
"มาทำอะไรที่นี่...ไม่ใช่หรอกมั้ง" จะว่าจำคนผิดก็ไม่ใช่ แต่เขาคือไนท์ ชายหนุ่มนักโทษที่กำลังยืนสูบบุหรี่ ทำไมเขาถึงออกมาเที่ยวเตร่ อยู่ในชุดไพรเวทธรรมดา
ด้วยความอยากรู้จึงสะกดรอยตาม
ปังงง!
'กรี๊ดดดด!'
จู่ๆ เสียงปืนก็ดังขึ้นหนึ่งนัด ยี่หวากรีดร้องตามสัญชาตญาณ สองมือปิดหูทั้งสองข้าง แต่แล้วก็ต้องตกใจอีกครั้ง เมื่อแขนถูกคว้าแล้วพาวิ่งด้วยความรวดเร็ว จนหยุดในตรอกซอย
"มาทำบ้าอะไร!" ไนท์ตะคอก "อยากตายห่าหรือไง ได้ยินเสียงปืนยังนิ่งอยู่กับที่อีก"
"พี่ไนท์! พี่ออกมาจากคุกได้ไง เมื่อตอนกลางวัน หนูยังเอาข้าวเที่ยงไปให้"
"ไม่ใช่เรื่องของเธอ"
"เป็นนักโทษประเภทไหนกัน..บางครั้งอยู่ในคุก บางทีอยู่ข้างนอก"
คำถามที่ไร้ซึ่งคำตอบ หลังจากเสียงปืนเงียบหาย ก็มีเสียงรถตำรวจขับแล่นผ่านหลายคัน ไนท์จึงรีบพายี่หวาออกจากจุดเกิดเหตุ
กาสิโนS.
"มาช้ากว่าเวลากำหนดนะ" เอส มองหน้าไนท์พร้อมกับยี่หวา "แวะไปทำอย่างอื่นมาเหรอ"
"ทำห่าอะไร เจอแม่งยืนล่อลูกปืนอยู่ กูก็ต้องสละเวลาไปช่วยอีก"
"งานเรียบร้อยดีใช่ไหม"
"คนอย่างกูไม่เคยทำงานพลาด"
ที่เขาออกมาจากคุกได้ เพราะคำสั่งเบื้องบนอีกตามเคย ให้มาจัดการอันธพาลที่ลักลอบค้าสิ่งผิดกฎหมาย ในสิ่งมาเฟียครอบครอง ยี่หวาบังเอิญผ่านไปเจอ ทำให้ติดสอยให้ตามมาด้วย
"จุ้นจ้าน" ไนท์หันมาตวาดยี่หวา
"แค่บังเอิญเจอ ไม่แน่ใจว่าเป็นพี่หรือเปล่า ก็เลยเดินตามเท่านั้นเอง"
"โง่นัก!!"
ตัวเล็กก้มหน้าไม่อยากโต้เถียง
แกร๊ก
เสียงเปิดประตู ปรากฏว่าเป็นผู้หญิงสาวสวยผมยาวประบ่าคนหนึ่งเดินตรงเข้ามา สวมชุดกาวน์สีขาว คล้ายกับเป็นหมอหรือพยาบาล
"ตกใจแทบแย่ ได้ยินข่าวว่ามีการยิงกัน" ริช เพื่อนสาวคนเดียวในกลุ่ม ตรงดิ่งเข้ามาจับใบหน้าของไนท์พลิกไปมาเพื่อตรวจดูบาดแผล
"ฉันไม่เป็นอะไรมาก" ไนท์ตอบ
"เอสบอกมาช้ากว่าเวลากำหนดอีก"
"เหอะ~เพราะดันเจอคนโง่ๆ"
"แล้วคนนี้ใครเหรอ.."
ริช ตวัดหางตามายังยี่หวา ตัวเล็กส่งยิ้มหวานกำลังจะแนะนำตัว แต่ไนท์พูดแทรก
"เป็นแค่ลูกแม่ครัวในคุกกระจอกๆ ไม่ได้สำคัญพอให้เธอลดตัวไปทำความรู้จักหรอก"
"_______"
ยี่หวาอึ้งมากกับคำพูดที่ดูถูกดูแคลน เหมือนโดนลากไปตบ! แค่เขาไม่ลงไม้ลงมือเท่านั้น
- ผู้เขียน
