“พี่ติดต่อหาเอ็งไม่ได้ แต่พี่ก็รอเอ็งติดต่อหาพี่กลับไปตลอด แต่เอ็งก็ใจแข็งไม่สนใจผัวหน้าโง่อย่างพี่เลย” ทิ้งมันแล้วก็ทิ้งมันเลย ไม่เคยแยแสมันทั้งที่ไอ้หน้าโง่คนนั้นไม่เคยทิ้งเธอสักครั้ง
“ขอบคุณที่ทำเหมือนให้ความสำคัญกับหวานแบบนั้น” เธอมองหน้าเขาอย่างไม่รู้สึกดีใจเลยสักนิด “แต่น่าเสียดายเนอะ ที่พี่ไม่เคยคิดทำมันตอนหวานอยู่ตรงหน้าพี่เลยสักครั้ง”
แล้วจะให้เธอดีใจได้ยังไงที่เขามาพูดแบบนี้ในตอนนี้ เขาเป็นแบบนั้นในตอนที่เธอไม่ได้อยู่ดูและเหนื่อยจะรอเห็นแล้ว
“...” คำพูดของเธอทำเอาเขาแทบไปต่อไม่ถูก เหมือนถูกตบหน้าแรง ๆ แต่เจ็บที่อกเหมือนจะตาย
แม่ง ไม่ว่าเธอจะพูดอะไรก็ถูกหมดเลย ไม่ว่าเธอจะพูดยังไงเขาก็เถียงไม่ได้สักนิด
“ที่พี่ทำอยู่ตอนนี้หวานขอบคุณจริง ๆ แต่หวานว่ามันสายไปแล้วพี่นาย” ดันเขาแล้วถอยออกหลุดจากอ้อมกอดของเขา แล้วบอกเขาอย่างตรงไปตรงมา
“พี่ผิดเองนั่นแหละ” เหมือนหมดแรง ถอยไปทิ้งตัวนั
