“หวาน” เสียงแผ่วเบาติดสั่นเรียกเธอขึ้น มองสบตากับคนที่เขามองข้ามมานานหลายปี “พี่ขอโทษ”
คำนี้เขาไม่เคยพูดมันกับเธอเลยจริง ๆ ทั้งที่การกระทำของเขาใจร้ายอย่างนับไม่ถ้วน แต่กลับพึ่งได้เอ่ยปากขอโทษเธอเป็นครั้งแรก ต่างจากเธอที่เอาแต่ขอโทษเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เธอใจกล้ากว่าเขาซะอีก
“...” คำขอโทษของเขาทำให้เธออยากร้องไห้ออกมา เหมือนได้รับความรู้สึกที่เขาทำไว้กับตัวเอง เหมือนถูกเห็นค่าขึ้นมาบ้างแล้วจนไม่มองข้าม
เธอดีใจจริง ๆ นะที่ในที่สุด เธอก็ไม่ใช่แค่เศษอากาศในสายตาเขาตลอดไป
ร่างสูงเห็นเธอก้มหน้าเหมือนจะร้องไห้ก็ลุกจากเตียงเดินมาหยุดตรงหน้าเธอ คุกเข่าลงไปพร้อมกับยื่นมือไปกุมมือเล็ก ๆ ของคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตรงหน้า
“...” เธอมองการกระทำของเขาอย่างไม่เข้าใจ หัวใจเผลอเต้นแรงแต่ก็ซ้อนความเจ็บปวดด้วย
“ไม่เลิกกันได้ไหม” ขอเธอเสียงสั่นอีกครั้ง กระบอกตาร้อนผ่าวพึ่งรู้ว่าตัวเองกลัวจะเสียเธอไป “ให้โอกา
