พลั่ก! หลังระบายอารมณ์ใส่ร่างเล็กอย่างหนักหน่วงเสร็จไปหนึ่งรอบ เธอก็ผลักเขาออกจากตัวลุกขึ้นเพื่อใส่เสื้อผ้า แต่คนเอาแต่ใจกลับไม่ยอมแล้วรั้งเธอไว้อย่างเหนือกว่า
“โดนกระแทกครางเรียกผัว พอน้ำแตกผลักออกเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น?” คนปากเสียเมื่อได้พูดก็เริ่มด้วยประโยคกวนบาทาทันที
“...” เขาไม่ใช่เหรอที่บังคับให้เธอเรียกแบบนั้น แล้วตอนมีอารมณ์กับไม่มีอารมณ์จะเอามาเปรียบกันได้ยังไง
“คิดว่าลืมทางกลับบ้านไปแล้ว” ได้ปล่อยไปหนึ่งน้ำแม้ยังไม่พอแต่ก็ทำให้มีแรงปากดีสู้กับท่าทางของเธอได้
“มีอะไรอีก หวานจะไปหาแม่” ถามคนที่พอได้พูดก็หาเรื่องอย่างเหนื่อยใจ หวังให้เขาขยับออกให้พ้นตัวของเธอจะได้ลุกไปแต่งตัว
“ทำอะไรเห็นหัวกันบ้าง ที่ไปทำงานในเมืองแล้วโกหกแม่ว่าบอกพี่แล้วแต่เอ็งไม่บอกสักคำหมายความว่ายังไง” คิดบัญชีเลยตั้งแต่เรื่องแรกที่เธอทำใส่เขาอย่างแสบสันไม่น้อย
“...”
“ถามก็ตอบดิ!” ถามแล้วมองหน้าหมายความ
