เพราะไม่รักถึงได้ร้าย

บทที่๓ พี่น้อง

ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิมมาตลอดไม่เคยเปลี่ยน นายยังทำตัวเหมือนคนรักของน้ำหวานตลอดเวลา แสดงความเป็นเจ้าของในตัวของเธอ ทั้งหยอดทั้งจีบเธอทุกวันแม้ว่าเธอจะเอาแต่พูดว่าแค่พี่น้องไม่เกินเลยกว่านั้น แต่เขาก็ไม่คิดจะหยุด

และสำหรับน้ำหวานเองก็ไม่ได้โกรธเกลียดเขา เพียงแต่เธอก็อยากให้เขาฟังเธอบ้างสักนิด อยากให้เขาทำตัวปกติเหมือนอดีตแรกเริ่มของเรามันก็คงจะดีกว่านี้ ความรู้สึกหลายอย่างของเธอมันสะสมมาเรื่อย ๆ และเธอก็ไม่เคยคิดว่าเหมือนกันว่ามันจะมีวันที่เธอระเบิดออกมาอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้

“หยุดสักทีได้ไหมพี่นาย!” เสียงหวานตะคอกใส่หน้านายด้วยใบหน้าแดงก่ำบ่งบอกความโกรธ

วันนี้เธอเลือกจะหลบนายไม่กลับห้องพร้อมกับเขา และให้รุ่นพี่ผู้ชายที่เราคุย ๆ กันอยู่มาส่ง แน่นอนว่าก่อนหน้านี้นายทั้งโทรฯ และส่งข้อความหาเธอเยอะมากแต่เธอก็ไม่ตอบ

แต่ด้วยความอยู่หอเดียวกันทำให้ตอนเธอมาถึงหอ ประตูห้องพักของนายชั้นหนึ่งที่เปิดอยู่มองเห็นเธอได้อย่างง่ายดาย สิ่งที่เขาทำคือการก้าวมากระชากเธอลงจากท้ายรถมอเตอร์ไซต์อย่างแรง ก่อนจะชี้หน้าตะคอกใส่รุ่นพี่ของเธอคนนั้น

“มึงมายุ่งอะไรกับเมียกู!”

“หยุดนะพี่นาย! ทำไมไปพูดให้คนอื่นเข้าใจผิดแบบนี้!” เธอกระชากแขนเขาไว้ไม่ให้เข้าไปใกล้พี่ภัทรแล้วตำหนิเขาออกไป “ขอโทษนะพี่ภัทร แต่พี่กลับไปก่อนนะคะ”

“ห่วงมันเหรอหวาน!”

“พี่เลิกบ้าได้แล้ว!” ว่าให้เขาอย่างไม่พอใจ และพอเธอเห็นภัทรขี่มอเตอร์ไซต์ออกไปอย่างปลอดภัยเธอจึงเดินหนีเขาเพื่อขึ้นห้องตัวเอง

และนายก็ตามมาอย่างไม่ยอม

“ทำไมถึงทำตัวแบบนี้หวาน ไม่รับสายไม่อ่านข้อความของพี่ เพื่อไปกับมันเหรอ!” เสียงดังไม่กลัวใครได้ยิน “รู้ไหมว่าพี่เป็นห่วงแค่ไหน!”

“หวานโตแล้ว พี่ไม่ต้องคอยรับคอยส่งหวานแบบนี้ก็ได้”

“แล้วมันไม่ดีตรงไหน หรือหวานไม่ชอบที่คนอื่นเข้าใจว่าเราคบกัน”

“ใช่! หวานไม่ชอบ ไม่เคยชอบเลย!” เธอบอกออกไปตรง ๆ “หวานบอกแล้วว่าหวานคิดกับพี่แค่พี่กับน้อง แต่ทำไมพี่ถึงเอาแต่ทำตัวเหมือนเราคบกันแบบนี้ล่ะ”

เมื่อกี้ก็ไปบอกพี่ภัทรว่าเธอเป็นเมียเขาอีก แล้วแบบนี้คนอื่นจะมองเธอยังไง

“แต่หวานก็รู้ว่าพี่ชอบหวาน อีกอย่างพ่อแม่เราก็หมั้นเราไว้แล้ว ทำไมหวานไม่คิดจะเปิดใจให้พี่บ้าง!”

“เพราะหวานเห็นพี่เป็นพี่ชายมาตลอด หวานเห็นพี่เป็นครอบครัวของหวาน หวานเคยชินกับการมีพี่เป็นครอบครัวมานานแล้ว” มันเลยทำให้เธอไม่คิดมองเขาเป็นอย่างอื่น

“เราไม่ได้โตด้วยกันมาตั้งแต่เด็กหวาน เราไม่ได้สนิทกันเหมือนพี่น้องมาตั้งแต่แรก!” แล้วทำไมเธอจะมองเขาเป็นอย่างอื่นไม่ได้ “หวานมองพี่เป็นอย่างอื่นได้แต่หวานไม่ยอมมอง เพราะหวานแค่อยากเก็บพี่กับครอบครัวไว้ในชีวิตหวานตลอดไปก็แค่นั้น!”

“ถ้าพี่รู้แล้วทำไมยังทำให้หวานลำบากใจ” เธอไม่เถียงในสิ่งที่เขาพูด

เธอให้ความสำคัญแก่เขาและครอบครัวเขามาก พวกเขาเป็นความปลอดภัยให้เธอเหมือนครอบครัวแท้ ๆ เธอเลยไม่อยากให้อะไรเปลี่ยน เพราะเธอกลัวว่าความสัมพันธ์เปลี่ยน วันหนึ่งเลิกกันเธอจะไม่เหลือครอบครัวของเขา

“แล้วทำไมหวานไม่คิดบ้างล่ะ ว่าถ้าเราหมั้นกันแล้วอนาคตแต่งงานกัน เราจะได้อยู่ด้วยกันไปตลอด”

“เพราะอะไรก็ไม่แน่นอนไง ตอนนี้เราอายุแค่นี้ ตอนเรารักกันก็คงจะคิดว่าตลอดไป แต่โตขึ้นมันอาจะไม่เหมือนเดิมก็ได้” เธอเลยไม่คิดอยากเปลี่ยนใจหรือเปลี่ยนแปลงและเป็นน้องสาวของเขา เป็นลูกสาวคนเล็กของบ้านเขาตลอดไป

“ต่อให้เลิกกันจริงยังไงพ่อกับแม่ก็ยังรักหวานเหมือนเดิม”

“แล้วเราล่ะ เราจะเหมือนเดิมไหม”

“หวานก็เอาแต่กลัวทั้งที่หวานยังไม่เคยเปิดใจหรือลองเลยด้วยซ้ำ”

“ก็หวานไม่อยากเสี่ยง” ผลจะเป็นยังไงไม่รู้ และเธอก็ไม่อยากรู้เพราะสิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้มั่นคงที่สุด

“แต่พี่จริงใจนะหวาน พี่อยากให้หวานลองเปิดใจให้พี่สักครั้ง”

“เก็บมันไว้เถอะพี่นาย เราเป็นแค่พี่น้องกันมันดีที่สุดแล้ว” แต่เธอก็ยังคงยืนยันคำเดิมออกไปอย่างหนักแน่นไม่คิดเปลี่ยนใจ แม้จะมองเห็นความจริงใจของเขาไม่น้อยก็ตาม

“ลองดูเถอะนะหวาน” แต่เขาก็ยังคงตื้อไม่เลิก ขยับเข้ามาจับมือเธอ ขอร้องให้เธอลองสักครั้งหากมันเริ่มไม่ดีจริงค่อยหยุดก็ไม่สาย

“พอแล้วพี่นาย ฟังที่หวานพูดบ้างได้ไหม!” แล้วเธอก็สะบัดมือออกเพื่อให้เขาหยุด

“หวานนั่นแหละฟังพี่บ้าง หรือไม่ก็ลองถามใจตัวเองดูว่าลึก ๆ แล้วคิดหรือรู้สึกยังไงกันแน่!” เขาเองก็ไม่ยอมแพ้ยังคงยอกย้อนกลับไป เขาคิดว่าส่วนลึก ๆ ที่เธอซ่อนไว้หรืออาจจะไม่รู้ตัว มันต้องมีส่วนที่เธอก็หวั่นไหวกับเขาบ้าง ไม่อย่างนั้นทำไมเธอไม่เคยเกลียดการกระทำของเขา มากสุดก็แค่ไม่พอใจหรือโกรธที่ไม่เคยข้ามคืนด้วยซ้ำ

“ไม่มีอะไรให้ต้องถาม เพราะหวานมั่นใจในตัวเองว่าหวานไม่ได้คิดอะไรกับพี่เกินกว่าพี่น้องแน่นอน” ยืนยันเสียงหนักแน่น จ้องมองสบตากับเขาอย่างไม่กลัวความจริง

“พี่ไม่เชื่อหรอก” พูดพร้อมกับรั้งเธอมากอดไว้เพื่อพิสูจน์ หากเธอใจเต้นเร็วและแรงมันก็แปลว่าเธอเองก็รู้สึกกับเขาไม่น้อยเหมือนกัน

“ปล่อยนะพี่นาย!” พยายามดันเขาออกให้ห่างตัว แต่เขากลับกอดรัดเธอไว้แน่นกว่าเดิม

และมันเหมือนเป็นความอดทนที่ขาดสะบั้นของเธอ

“หยุดสักทีได้ไหมพี่นาย!” ตะคอกใส่พร้อมกับตัวที่สั่นด้วยความโกรธ

ทำให้เขายอมผละตัวเองออกมองหน้าเธอ

“หวานรำคาญ หวานเบื่อ ถ้าพี่เป็นพี่ชายหวานไม่ได้ ถ้าพี่ให้หวานมองพี่เป็นพี่ไม่ได้ หวานก็มองพี่เป็นอะไรไม่ได้แล้ว!” พูดร่ายยาวให้เขาฟัง

“ทำไมหวานพูดแบบนี้”

“เลิกยุ่งกับหวานสักที หวานไม่มีวันรักพี่มากกว่าพี่ได้ แล้วก็เลิกทำตัวเป็นเจ้าของหวานได้แล้ว ก่อนที่คำว่าพี่ชายหวานก็จะไม่เหลือให้พี่”

“หวาน...” ทำไมเขารู้สึกจุกแบบนี้นะ สายตาแน่วแน่จริงจังของเธอมันทำให้เขารู้สึกว่าเธอไม่ต้องการเขาจริง ๆ

“ถ้าพี่ยอมหยุดตั้งแต่ตอนนี้ หวานจะถือว่าที่ผ่านมาไม่เคยมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นระหว่างเรา” แล้วก็จะกลับมาเป็นพี่น้องที่สนิทกันเหมือนเดิม อยู่บ้านเดียวกันได้เหมือนเดิม

และคำพูดของเธอมันทำให้เขาไม่รู้ว่าต้องพูดอะไรต่อ เหมือนคนเป็นใบ้ไม่มีเสียงพูดไม่ออก เงียบไปนานทั้งที่สายตามองหน้าเธอตลอดเวลา จนเขาเริ่มหาเสียงตัวเองเจออีกครั้ง

“อืม ถ้าหวานต้องการพี่จะทำให้หวาน”