คนซึมนั่งดื่มเหล้าไปไม่กี่แก้วก็วางลงถอนหายใจ นั่งหน้าเครียดเหมือนแบกโลกไว้ทั้งใบคนเดียว
“อาการมันเป็นยังไง” เริ่มจากบูมก่อนคนแรก ถามเหมือนเป็นห่วงแต่ปากยกยิ้มเยาะฉิบหาย
“ตกลงเขาไม่ลูบหัวลูบตัวเหมือนเดิมแล้ว?” ภีมถามต่อเปรียบมันเป็นหมาที่เจ้าของไม่สนใจ
“หวานใจแข็งฉิบหายเลยว่ะ” บ่นออกมาอย่างคนกลัวจะสู้ไม่ไหว เพราะดูไปแล้วสู้เท่าไหร่ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนเธอได้เลย
“มึงทำกับเขาไว้เยอะเอง” ธีร์ตอกย้ำทันที ไม่ปลอบแม่งหรอกสมน้ำหน้า
“กูรู้ ไม่ใช่กูไม่สำนึกผิดนี่” สำนึกฉิบหายเลยด้วย “แต่หวานแม่งน่ากลัวกว่าที่คิด”
“ยังไง” ภีมถาม
“กูเดาอะไรเธอไม่ได้เลย ไม่รู้ว่าเธอคิดหรือรู้สึกยังไง เหมือนจะไม่โกรธแต่ก็ไม่ลืม ไม่ทุบดีด่าทอแต่ก็จำแล้วพูดสิ่งที่เธอเคยทำกับเธอออกมาบ่อย ๆ ไม่โทษกูแล้วยังบอกตัวเองก็ผิดแต่กลับไม่มีโอกาสให้แล้ว”
มันทำให้เขายิ่งรู้สึกผิดและละอายแก่ใจฉิบหาย
“แต่บางครั้งเธอยอมให้กูอยู่ใ
