“ขอบใจนะนิ่ม...พี่ยังไม่ได้กินอะไรเลย แต่มันอยากจะ...”
มัสมินพูดเสียงแหบแห้งและสูดลมหายใจเข้าปอดก่อนซับกระดาษเช็ดหน้ารอบริมฝีปากเมื่อก้มลงมองที่อ่างก็พบเพียงความว่างเปล่าไม่มีอะไรเลยนอกจากน้ำ
“นิ่ม...คือพี่...” เสียงปนหอบนั้นขาดหายไปในลำคอเมื่อหันกลับไปทว่าคนที่เธอตั้งใจจะพูดด้วยกลับไม่ใช่ปัทมา
“ลอวเรนซ์!” ทันทีที่เธอเห็นว่าเป็นใครกระดาษก็ร่วงหล่นลงจากมือและร่างอรชรก็ทำท่าจะทรุดลงกับพื้นหากเจ้าของร่างสูงไม่คว้าเธอไว้ในอ้อมแขนเสียก่อน มัสมินรับรู้เพียงความเจ็บปวดกำลังกระหน่ำซ้ำลงบนตัวเธอจนแม้แต่จะหยัดกายยืนก็ยังแทบไม่ไหว
“มิวซีอา...ทำไมคุณหนีผมมาทั้ง ๆ ที่คุณกำลังจะมีลูกกับผม”
น้ำเสียงทุ้มทว่านุ่มนวลของลอวเรนซ์แจ่มชัดเหลือเกินในห้วงสำนึกของหญิงสาว ชายหนุ่มกระชับอ้อมแขนตระกองกอดร่างบางไว้แนบอก สัมผัสลมหายใจของเธอที่กำลังอาบรดหัวใจสำนึกได้ดวงนั้น เขาปรารถนาจะได้ใกล้ชิดเธออีกครั้งเช่นนี้
