มัสมินรีบตัดความสงสัยโดยไม่รู้แม้สักนิดว่าทิ้งอะไรไว้บ้างในหัวใจอันรุ่มร้อนของชายหนุ่มที่นั่งตรงข้าม เธอลุกขึ้นและเดินออกไปทว่าแองเจล่ากลับไม่ขัดข้องได้แต่มองตามก่อนหันกลับมายังชารินี
“มัสมินน่าสงสารมาก ฉันเจอเธอสลบอยู่ข้างถนนตอนขับรถออกมาจากบ้านในชนบทของตอสกาน่า ฉันพาเธอไปโรงพยาบาล ในตัวของเธอไม่มีอะไรเลยนอกจากไวโอลินเพียงอย่างเดียวที่พาติดตัวมาด้วย เธอไม่มีหนังสือเดินทาง ไม่มีบัตรอะไรสักอย่างและไม่ยอมปริปากเลยว่าใครพาเธอมา รู้แต่ว่าเธออยากจะหนีโดยที่เธอก็ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ามีชีวิตน้อย ๆ ติดมากับเธอด้วย ฉันไม่รู้ว่าพ่อของเด็กเป็นใครและคงใจร้ายเกินไปถ้าจะให้เธอกลับบ้านเกิดในตอนนั้นเพราะที่เมืองไทยไม่มีใครที่บ้านรู้ว่ามัสมินกำลังจะมีลูก เธอไม่กล้ากลับบ้านแต่บอกกับฉันว่าพอคลอดเด็กแล้วก็จะขอกลับเมืองไทย”
“โธ่! มัสมิน“ ชารินีถอนหายใจพร้อมกับมีน้ำรื้นในดวงตา เธอจะบอกคนเล่าได้อย่างไรว่าหากวัน
