มัสมินก้าวเข้ามาหาสองแม่ลูกขณะสามีของแองเจล่ากำลังคุยอย่างออกรสชาติกับเอดอัครราชทูตอังกฤษคนใหม่อยู่ที่มุมหนึ่งของงาน หญิงสาวจูงมือซิโมเนซึ่งหนีบไวโอลินไว้ข้างตัวเดินตามสาวใหญ่ตรงไปยังโต๊ะใต้ซุ้มเรือนยอดไม้สีเขียวตัดกับสีขาวของดอกคามิลเลียแสนสวยที่เจ้าของงานตั้งใจตกแต่งสุดฝีมือ
“ชาไนอา...เป็นไงล่ะ เธอได้ยินซิโมเน่เล่นไวโอลินแล้วใช่มั้ยจ๊ะ?”
แองเจล่าเข้าไปทักทายสตรีซึ่งอยู่ในวัยไล่เลี่ยกันผู้มีท่าทีสง่างามภายใต้โครงชุดชีฟองแต่งผ้าลูกไม้ซ้อนกันเป็นชั้นสีชมพูอ่อนซึ่งเธอนั่งหันหลังอยู่ก่อนจะหันกลับมายิ้มกว้างและลุกขึ้นยืนบนรองเท้าส้นสูงสี่นิ้วตกแต่งด้วยผ้าไหมสีบานเย็น
“ซิโมเน่!...ลูกยังจำป้าได้มั้ย พ่อศิลปินตัวน้อย”
เด็กชายหน้าแดงก่ำเมื่อถูกดึงเข้าไปในอ้อมกอดของร่างบอบบางเป็นการทักทายเสมือนไม่ได้เจอกันมานานแสนนาน
“ชาไนอา...ฉันอยากแนะนำครูสอนไวโอลินคนเก่งให้เธอรู้จักนะจ๊ะ นี่ไง มัสมิน...ซีโ
