บทที่ 17 ตามหัวใจไปกรุงโรม
“มิว มิว คุณคิดว่าผมพร้อมสำหรับงานนี้จริง ๆ หรือฮะ ผมเพิ่งแปดขวบเองนะ”
เสียงเด็กผู้ชายร่างสูงผิวขาวผมสีทองเรียบแปล้ในชุดทักซิโด้บ่นอุบอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ภายในห้องกว้างโดยข้าง ๆ นั้นร่างบางในชุดราตรีไหล่เบี่ยงสีงาช้างกำลังจัดแต่งชุดของเจ้าหนูวัยแปดขวบให้เรียบร้อยดูดีสมกับเป็นบุตรชายคนเล็กแสนเก่งกาจของอัครราชทูตฝรั่งเศสประจำกรุงโรม ฟรองซัว โมรองแต็ง ริบิซี่
“ซีโมนมั่นใจในตัวเองหน่อยสิคะ อย่าให้เสียชื่อครูสอนไวโอลินคนนี้นะคะ แต่พี่นุ่นมั่นใจว่าคุณต้องเป็นจุดเด่นในค่ำคืนนี้แน่นอน”
มัสมินมองซิโมเน่ บุตรชายของแองเจล่า ผู้หญิงที่ช่วยเหลือเธอไว้ในค่ำคืนอันมืดมิดด้วยประกายตาชื่นชมก่อนงานเลี้ยงจะเริ่มต้นขึ้นในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า มารดาของเด็กน้อยผู้ชื่นชอบไวโอลินไม่ลังเลใจที่จะช่วยเหลือหลังเจ้าพนักงานที่สถานเอกอัครราชทูตไทยประจำกรุงโรมตรวจสอบประวัติของหญิงสา
