ปรเมศวร์ตั้งคำถามนักศึกษาสาวที่ตอนนี้นั่งอยู่ชิดติดกับเขาและมือของเธออยู่ในมือหนาใหญ่ที่กอบกุมไว้ไม่ยอมปล่อย ต้นเตยหัวใจเต้นแรงจนมันแทบหลุดจากอกเมื่อต้องสบนัยน์ตาสีสนิมเหล็กคู่นั้นตรงๆ มันไม่ใช่คำถามคาดคั้นแต่ก็ทำให้เธอนิ่งงันก่อนตอบกลับไปว่า
“เตยยังไม่เคยเจอผู้ชายอย่างที่ท่านประธานว่ามาหรอกค่ะ แต่ถ้าต้อง...รัก...ผู้ชายที่เขาเคยมีอดีต ต้องเจอกับคนที่เคยมีบาดแผลลึกในใจ ไม่ว่าจะยังไงเตยก็คงยังรักเขาอยู่ดี อาจจะฟังดูเป็นเรื่องโง่นะคะ แต่ผู้หญิงลงได้รักใครก็จะรักแม้ว่ามันเป็นเรื่องไร้เหตุผล”
“ความรักเป็นเรื่องไร้เหตุผลอย่างนั้นหรือ...จริงสินะ ในโลกนี้มีเรื่องที่ไม่สมเหตุสมผลตั้งหลายอย่างและเราก็ต้องเรียนรู้ที่จะปรับความรู้สึกเวลาต้องเจอมัน ว่าแต่...ตอนนี้สบายใจขึ้นหรือยัง”
“นิดหนึ่งค่ะ...เมื่อกี๊เตยกลัวแทบตาย”
“ถ้าเธอสบายใจฉันจะไปส่งที่หอ”
“เตยทำให้ท่านประธานต้องเสียเวลามากเลยนะคะ แทนที่จ
