“ไม่เป็นไรหรอก ทีหลังก็อย่าออกไปเที่ยวที่อย่างนั้นตอนกลางคืนก็แล้วกัน...เอ้อ...ฉันกลับก่อนนะ”
“ท่านประธานคะ” หญิงสาวเรียกทำให้ร่างสูงที่หันหลังให้เหลียวกลับมาอีกครั้ง
“หืมม์?...มีอะไรหรือต้นเตย”
“ท่านประธานจะกลับไปที่บ้านหลังนั้นอีกใช่ไหมคะ”
“คิดว่านะ...มีอะไรหรือเปล่า?”
เธอส่ายหน้า “ไม่มีค่ะ เตย...แค่อยากถามเท่านั้น”
“ถ้าอย่างนั้นฉัน...กลับก่อน”
ปรเมศวร์ทิ้งน้ำเสียงราวกับว่าเขายังเสียดายและแทบไม่อยากก้าวเท้าออกไปจากที่นั้นซึ่งก็ไม่ต่างกันเลยกับนักศึกษาสาว ใบเตยมองตามร่างสูงที่เดินกลับไปยังรถของเขา มองตามรถเก๋งของปรเมศวร์ที่แล่นออกไปจนลับตาก่อนระบายลมหายใจออกมา แต่แล้วเมื่อจะหันหลังกลับไปที่ห้องพักกลับต้องชะงักเมื่อสายตาคู่นั้นเลื่อนไปเห็นอะไรบางอย่าง ต้นเตยก้มลงเก็บกระเป๋าสตางค์ที่หล่นอยู่บนพื้น เป็นกระเป๋าหนังพะยี่ห้อราคาแพงซึ่งเมื่อเปิดออกทำให้เธอตกใจ
“ท่านประธาน...นี่กระเป๋าเงิ
