สตรวัยสี่สิบกว่าในชุดคาฟทานทำลายความเงียบด้วยการถามชายหนุ่มที่กำลังจะยกถ้วยกาแฟขึ้นจรดริมฝีปาก ลอวเรนซ์หยุดชะงักก่อนตอบเสียงเรียบ
“ไปทุกที่เท่าที่จะไปได้ ตามสถานีตำรวจ ในที่ ๆ คิดว่าอาจจะพบ ผมก็กำลังรอคอยอย่างใจจดใจจ่อ”
“เฮ้อ!...อิตาลีกว้างใหญ่ไพศาล แค่ทัสคานีก็ไม่รู้ว่าสักกี่จังหวัด ได้แต่ภาวนาขอให้คนที่ลูกรักไปพบคนดีเผื่อเขาจะช่วยเหลือ”
“พี่นุ่นคงไปไหนได้ไม่ไกลหรอกค่ะ เพราะเขาไม่มีอะไรติดตัวไปเลยทั้งบัตรประจำตัวประชาชนหรือหนังสือเดินทาง ถ้าตำรวจพบตัวก็คงต้องกักไว้ที่สถานีไหนสักแห่ง”
ปัทมาออกความเห็นเพราะนึกเป็นห่วงพี่สาวหาได้น้อยไปกว่าลอวเรนซ์ไม่ และชารินีก็ได้แต่ระบายหายใจตั้งแต่รู้เรื่องราวความเป็นไปก็แทบข่มตาให้ให้หลับไม่ลง แต่แล้วความเงียบก็มาเยือนคนทั้งสามอีกครั้งเมื่อประมุขของคฤหาสน์พาร่างสูงใหญ่ก้าวเข้ามาหยุดใกล้ ๆ ภรรยาซึ่งหันไปทางแม่บ้านทันที
“บีอันกา...ไปจัดอาหารเช้าให้คุณ
