คำบอกเล่าของบอดี้การ์ดทำให้ชารินีหันไปมองหญิงสาวนัยน์ตากลมโตสุกใสบนใบหน้างดงามในกรอบเรือนผมบ๊อบสีเข้มส่องประกายซึ่งเธอให้นึกถูกชะตาผู้หญิงชาวเอเชียคนนี้ขึ้นมาทันที ร่างบอบบางของสตรีวัยสี่สิบกว่าเดินเข้าไปหาและส่งยิ้มให้ก่อนถามอย่างไม่ใคร่แน่ใจว่าเด็กสาวเป็นคนประเทศไหนในแถบเอเชีย
“ขอบใจมากนะจ๊ะ...เอ้อ...หนู...”
“ปัทมาค่ะ...หนูชื่อปัทมา คุณไม่ต้องขอบใจอะไรหนูก็ได้ค่ะ มันเป็นเหตุบังเอิญที่เขาวิ่งเข้ามาชน”
ทันทีที่รู้ว่าเด็กสาวคนนี้พูดไทยได้ชัดถ้อยคนถามก็ให้ยิ่งปีติในมนัสด้วยรู้สึกต้องชะตาอย่างบอกไม่ถูก
“หนูเป็นคนไทยหรือจ๊ะ?...จะไม่ให้ฉันขอบใจหนูได้ยังไงถึงแม้มันเป็นเรื่องบังเอิญก็เถอะ หนูต้องมาเจ็บตัวเพราะฉันแท้ ๆ ฉันจะพาหนูไปหาหมอนะจ๊ะ ให้เขาทำแผลให้ อืม...หนูพักอยู่ที่ไหนจ๊ะ หนูมาเรียนที่นี่หรือ?”
“ไม่ค่ะ...คือ หนูเพิ่งมาที่นี่เป็นครั้งแรก หนูมาตามหาพี่สาวของหนูค่ะ ยังไม่รู้ว่าจะไปพัก
