“นุ่นขอคืนแหวนวงนี้ให้คุณค่ะ ลอวเรนซ์...นุ่นไม่ต้องการมัน สิ่งที่นุ่นต้องการคือกลับบ้านของนุ่น...กลับเมืองไทย!”
ดวงตาของลอวเรนซ์เป็นสีเข้มขึ้นทว่าก็ยังไม่เข้มจัดเท่านัยน์ตาสีน้ำตาลบนใบหน้าสวยหวานที่จ้องมองเขาด้วยท่าทีจริงจัง เธออยากให้เขาเกลียดเธอ...ยิ่งเกลียดเธอมากเท่าไหร่ก็จะได้ไปให้พ้นทางของเขาเร็วเท่านั้น หากขาจะยินยอม
“คุณทำอะไร มิวซีอา...ไหนคุณสัญญากับผมว่าจะไม่ถอดแหวนวงนี้ออก” เสียงของชายหนุ่มเริ่มกร้าวขึ้นขณะก้าวกลับมาหยุดตรงหน้าหญิงสาวและสังเกตเห็นว่ามือเรียวบางที่กุมแหวนอยู่เริ่มสั่นสะท้าน
“ค่ะ...นุ่นเคยสัญญากับคุณว่าจะไม่ถอดแหวนวงนี้ออก แต่มันจะมีประโยชน์อะไรถ้าของมีค่าที่สุดของคุณต้องมาอยู่บนตัวนางบำเรอแบบนี้ เก็บมันไว้ให้คนที่เขาคู่ควรกับคุณ นุ่น...อยากได้อิสรภาพ นุ่นอยากกลับบ้าน...นุ่นอยากกลับเมืองไทย!”
“มันจะไม่ง่ายไปหน่อยรึไง มิวซีอา ที่จะมาขอสิ่งนี้กับผมทั้งที่เราตกลงก
