พลาดรักหัวใจทระนง

พังหมดแล้ว

“คนอย่างพี่นี่มันยังไง” น้ำเสียงทุ้มต่ำแฝงความหงุดหงิดของนายตำรวจหนุ่ม ทำให้ปิ่นธารามองเขาด้วยความสงสัย ส่วนเขาก็ก้าวเข้ามาใกล้จนปิ่นธาราเผลอถอยหลังไปหนึ่งก้าว แต่คนอย่างปิ่นธาราเหรอจะยอมใครง่ายๆ เธอเชิดหน้าสู้ ดวงตาไหววูบแต่ยังแข็งกร้าว

“ก็คนที่ทำตัวเหมือนนายตำรวจเจ้าหน้าที่บ้านเมือง แต่จริงๆ แล้วก็เป็นแค่ลูกคุณหนูที่พ่อแม่คอยปูพรมแดงให้ พอจะมองออกหรือยังว่านี่มันคือตัวตนของพี่ แล้วปิ่นก็ไม่อยากแต่งงานกับคนแบบนี้” ปิ่นธาราเอ่ยออกไปตามตรง เธอคิดว่าเขาเป็นอย่างที่เธอพูดจริงๆ คนอย่างเขาจะเก่งกาจถึงขนาดได้เป็นร้อยตำรวจเอก ทั้งที่อายุเพียงแค่ยี่สิบเจ็ดปีอย่างนั้นหรือ มันไม่น่าเชื่อเลยจริงๆ

“ปากเก่งไม่เบาเลยนะปิ่น แต่เชื่อเถอะว่าถ้าพี่ต้องยอมแต่งงานเพราะผู้ใหญ่ พี่ก็จะไม่มีวันปล่อยให้ใครมาดูถูกกันง่ายๆ” เมฆาหัวเราะในลำคอ เสียงทุ้มเย็นชาจนทำเอาหัวใจเธอสะท้าน

“แสดงว่าพี่เมฆก็จะไม่ยอมแต่งงานใช่มั้ย” เธอถามกลับอย่างมีความหวัง ดวงตาคู่สวยสั่นวูบ แต่ยังพยายามทำเสียงแข็ง ในใจของเธอก็ภาวนาให้เขาขัดขืน เธอไม่อยากแต่งงานกับเขา ถ้าสองแรงร่วมด้วยช่วยกัน เธออาจจะมีหนทางรอดจากการคลุมชุมชนครั้งนี้ก็ได้

“ใช่ พี่ไม่เคยคิดว่าปิ่นจะกลายเป็นภรรยาของพี่ได้” เขาตอบหนักแน่น คำพูดนั้นเหมือนคมมีดกรีดลึกลงกลางใจ ปิ่นธาราสะอึกไปชั่วขณะ ก่อนจะเชิดหน้าขึ้นแล้วเอ่ยเสียงสั่นน้อยๆ

“ก็ดี เพราะปิ่นเองก็ไม่มีวันยอมให้ตัวเองตกอยู่ในพันธะที่ปิ่นไม่เต็มใจเหมือนกัน” ปิ่นธาราตอบออกมาด้วยความหมั่นไส้ เธอไม่เข้าใจจริงๆ แล้วเมื่อกี้อยู่ต่อหน้าผู้ใหญ่ทำไมเขาตอบออกไปแบบนั้น ตอบเหมือนกับว่าจะแต่งงานกับเธอ ถ้าเขาพูดแบบนี้ตั้งแต่แรก เธอก็จะได้ตกลงเงื่อนไขอะไรกับเขา ไม่ต้องทะเลาะกันให้เสียเวลา เพื่อที่ทั้งเธอและเขาจะได้ไม่ต้องอยู่ในวังวนของความทุกข์อย่างเช่นที่เป็นอยู่ตอนนี้

“แต่พี่เลือกไม่ได้ เพราะมันมีบางอย่างที่ทำให้พี่ต้องแต่งงานกับปิ่น" คำตอบของชายหนุ่มทำให้ปิ่นธาราหมดหวัง ตอนแรกเขาทำเหมือนจะปฏิเสธ แล้วทำไมเขาถึงกลับลำอย่างนี้ล่ะ เธอถึงกับมองหน้าเขาอย่างไม่อยากเชื่อ ที่เขาเป็นบ้าอะไรกันเป็นไบโพล่าหรือไง เดี๋ยวก็พูดกลับไปกลับมาอยู่อย่างนั้นแหละ ตกลงเขาจะร่วมมือกับเธอหรือเปล่า เธอเริ่มเดาท่าทางของเขาไม่ออกจริงๆ