“โก…โกดังแถวท่าเรือค่ะ ปิ่นกลัว...” ปิ่นธาราน้ำตาคลอ พูดเสียงขาดห้วง เธอได้แต่หวังว่าเขาจะมาช่วยเธอได้ทัน เธอกลัวว่าเหมราชจะจับเธอได้ แล้วก็ฆ่าเธอทิ้ง เธอไม่อยากตายตอนนี้
“อย่าขยับไปไหนนะ หาที่หลบก่อน พี่กำลังไป” ชายหนุ่มเอ่ยออกมาด้วยความเป็นห่วง ทางเดียวที่เธอจะรอดไปจากตรงนี้ได้ ก็คือการหาที่ซ่อนตัว แล้วเขาจะรีบไปช่วยให้เร็วที่สุด ยังไม่ทันจบประโยค ปิ่นธาราก็ได้ยินเสียงรถมอเตอร์ไซค์หลายคันดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เธอเงยหน้ามองผ่านกระจก เห็นพวกชายฉกรรจ์ในชุดดำกำลังขี่รถไล่ตามมา
“พี่เมฆพวกมันใกล้เขามาเรื่อยๆ แล้ว” ปิ่นธาราเอ่ยออกมาเสียงสั่น เธอกลัวจับใจ กลัวว่าพวกมันจะเข้ามาทำร้ายเธอ เธอจะทำยังไงดี เมฆาจะมาทันหรือเปล่า นี่เป็นสิ่งที่เธอกังวลเหลือเกิน ยิ่งเสียงเครื่องยนต์มอเตอร์ไซค์คำรามใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ปิ่นธาราแทบจะหลุดหัวใจออกมานอกอก มือเกาะพวงมาลัยจนขาวไปหมด แต่ยังควบคุมรถถอยออกมาอย่างเร็ว
