เขาขับรถพาเธอหลบเลี่ยงระหว่างโกดังและลังไม้ ล้อบดฝุ่นพุ่งกระจาย เสียงปืนดังเป็นระยะ แต่เมฆาใช้ความชำนาญอย่างมืออาชีพ พาตัวเธอหลบทุกครั้ง ชายฉกรรจ์ในชุดดำขี่รถพุ่งเข้ามาด้านหน้า เมฆาก็กระโดดลงจากรถ ลากปิ่นธาราไปหลบหลังลังไม้ ปิ่นธารากลัวเหลือเกิน ตอนนี้เธอสั่นไปหมดทั้งตัว ดีที่อุ้มมืออุ่นของเขามันกุมมือเธอไว้แน่น ราวกับคำสัญญาที่ว่าเขาจะไม่ปล่อยมือเธอไปไหน
“อย่าขยับนะ” เขาเอ่ยเสียงเข้ม มือของเขาถือปืนพกไว้ พร้อมที่จะยิงตอบโต้พวกมาเฟียทันที คนตัวเล็กได้แต่มองเสี้ยวหน้าของเขาอย่างมีความหวัง นาทีนี้เธอรู้สึกขอบคุณเขาจริงๆ ที่เขามาช่วยเธออย่างไม่ห่วงชีวิตของตนเอง ปิ่นธารามองเขาอยู่อย่างนั้น ไม่อาจละสายตาไปที่อื่นได้ แววตาของเธอเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น แต่ในใจกลับรู้สึกปลอดภัยที่สุดเท่าที่เคยมีใครทำให้
“พี่เมฆพี่จะปกป้องปิ่นจริงๆ ใช่มั้ย” เธอกระซิบเสียงเบา ความกลัวมันทำให้เธอเอ่ยถามเขาออกไปด้วย
