ทั้งสองวิ่งลอดพุ่มไม้ ลัดเลาะผ่านซอยแคบๆ ข้ามหลังคารถกระบะอย่างทุลักทุเล ด้วยเพราะฝ่ายหญิงไม่เคยผาดโผนแบบนี้มาก่อน แล้วยังต้องกระโดดข้ามลังไม้จนหัวใจเต้นแรงสุดขีด พวกของเหมราชตามมาจนใกล้มาก เสียงตะโกนและฝีเท้าดังก้องไปทั่วท่าเรือ
“ปิ่นยืนอยู่เฉยๆ ก่อน” เมฆาตะโกนให้เธอหยุดชั่วคราว ก่อนใช้ปืนส่องป้องกันขวางเส้นทางของพวกมาเฟียที่มันตามมาอย่างไม่ลดละ เมื่อจัดการหยุดยั้งพวกมันได้ เขาก็หันมาหาเธอทันที
“ไปเถอะ วิ่งต่อ” เขากระซิบเบาๆ พลางกอดเอวเธอเพื่อให้แน่ใจว่าเธอไม่ถูกทิ้ง สุดท้ายทั้งคู่ก็สามารถวิ่งลอดเข้าไปในซอยตันซอยหนึ่ง ก่อนที่เมฆาจะพาเธอขึ้นรถยนต์อีกคันที่เขาจอดรอไว้
“ขึ้นรถเถอะ พี่จะพาไปที่ปลอดภัย” เมฆาตะโกนพลางออกตัวรถพุ่งเข้าไปกลางฝุ่นและความมืด ปิ่นธาราหลับตาแน่น ใจเต้นรัวสุดๆ แต่เสียงเข้มของเขาและมือที่กุมมือเธอแน่นทำให้เธอเริ่มรู้สึกปลอดภัย
“เรารอดแล้วใช่มั้ยคะ?” เธอถามเสียงสั่น
