ปิ่นธารายกแก้วไวน์ขึ้นดื่มอีกครั้งโดยไม่รู้ตัวว่าเริ่มเมามากขึ้นเรื่อยๆ ร่างเธอสั่นเล็กน้อยและสายตาพร่ามัว เมฆามองเธอด้วยความห่วงใย แล้วเขาเลยต้องเอ่ยปากห้ามเธอ
“ปิ่นพอเถอะ เมามากแล้ว” เมฆาพูดเสียงเข้ม แต่ใจลึกๆ ก็อดยิ้มไม่ได้กับท่าทางซุกซนของเธอ
"ไม่เอาปิ่นยังไม่เมา" ปิ่นธาราโวยวายเบาๆ พลางสะบัดตัว แต่เสียงเริ่มไม่มั่นคงและร่างเริ่มโอนเอนไปมา
"เธอเมาแล้ว พี่จะพาไปห้องนอน" เมฆาไม่รอช้า เขาโอบเธอเข้ามาใกล้ รวบร่างบางของเธอไว้แน่น เป้าหมายคือพาเธอไปที่ห้องนอน
"ไม่เอาพี่เมฆ ปล่อยปิ่น" ปิ่นธารายกแขนโวยวาย พลางหัวเราะสับสน แต่ไม่สามารถขัดขืนแรงกายของเขาได้
ในที่สุดเมฆาต้องก็อุ้มเธอขึ้นไปที่ห้องนอน ร่างบางอยู่ในอ้อมแขนของเขา เธอหัวเราะไม่หยุด ทั้งที่เสียงและท่าทางเต็มไปด้วยความเมา เมื่อมาถึงห้อง เมฆาวางเธอลงบนเตียงเบาๆ แต่ปิ่นธารากลับแกล้งทำตัวแนบชิด เขาแทบไม่ทันระวัง เธอโอบกอดเขาไว้แน่น
“
