บรรยากาศเต็มไปด้วยความตึงเครียด ความเบื่อหน่ายของปิ่นธารา และความห่วงใยของเมฆา ทำให้ความต้องการของทั้งสองไม่ลงตัว ความขัดแย้งเริ่มมีมากขึ้นเรื่อยๆ เพราะชายหนุ่มไม่ยอมตามใจหญิงสาว
ปิ่นธารายืนอยู่หน้าตู้เก็บไวน์เก่าแก่ ริมฝีปากกดแน่น เธอหันไปมองเมฆาที่นั่งบนเก้าอี้ตัวโปรด พลางรอจังหวะ
"พี่เมฆถือว่าเป็นขอร้องเถอะ" เธอเอ่ยเสียงเรียบ แต่สายตาของเธอเต็มไปด้วยความเครียดและความท้อใจ
"คำตอบมีอย่างเดียวคือ ไม่!! เลิกถามเรื่องนี้ได้แล้ว" เมฆาไม่แม้แต่จะละสายตาจากใบหน้างามของเธอ เขายังคงนั่งอย่างมั่นคง น้ำเสียงเข้มแต่แฝงความอบอุ่น
ปิ่นธาราสบตาเขาชั่วครู่ ก่อนจะถอนหายใจและทำท่าตัดสินใจเด็ดขาด เธอหยิบขวดไวน์โบราณออกจากตู้ มองมันอย่างตั้งใจ
"ถ้าในเมื่อออกจากที่นี่ไม่ได้ งั้นก็ขอดื่มแก้เครียดหน่อยแล้วกัน" ปิ่นธาราเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงประชดประชัน
"ก็ดีเมาแล้วจะได้ไม่ถามหาทางกลับบ้าน" เมฆาตอบประชด แต่
