"แล้วถ้าพี่เมฆจัดการไม่ได้ ปิ่นจะต้องอยู่แบบนี้ไปทั้งชีวิตเหรอ" ปิ่นธาราเอ่ยออกมาด้วยความเครียด เธอรู้สึกทั้งความอบอุ่นและความอึดอัดไปพร้อมๆ กัน การถูกผูกติดกับเขาเป็นสิ่งที่จำเป็น แต่ก็เป็นสิ่งที่ทำให้เธอเครียดและรู้สึกสูญเสียความเป็นตัวเอง มันทรมานมากเหลือเกิน
ความเงียบสงัดของค่ำคืนนั้นเต็มไปด้วยความเครียด ทั้งสองนั่งอยู่ใกล้กันโดยไม่ต้องพูดอะไร แต่ปิ่นธาราก็รู้แล้วว่า แม้เธอไม่เต็มใจทั้งหมด แต่การอยู่ใกล้เมฆาในตอนนี้คือสิ่งเดียวที่ทำให้เธอปลอดภัย
แสงเช้าอ่อนๆ สาดผ่านหน้าต่างห้องนอน ปิ่นธาราลุกขึ้นจากเตียงด้วยความอึดอัดเล็กน้อย การนอนเตียงเดียวกับเมฆา เป็นเรื่องที่เธอไม่เคยคิดว่าจะเกิดขึ้น แต่เธอรู้ว่าต้องปรับตัวเพื่อความปลอดภัย
เมฆาเดินเข้าห้องครัว เธอเห็นเขากำลังชงกาแฟอย่างเงียบๆ เสียงน้ำรินและกลิ่นกาแฟอบอวลทำให้เธอรู้สึกสงบขึ้นบ้าง
“พี่เมฆเป็นขอร้องล่ะ ปิ่นจะกลับไปอยู่ที่บ้านไม่ออ
