เพราะสถานการณ์ที่ยังไม่สามารถแก้ไขได้ ทำให้ปิ่นธาราต้องอยู่กับเขา ด้วยความเบื่อหน่ายเพราะเธอไม่สามารถออกไปไหนได้ เพราะเหตุผลด้านความปลอดภัย นาทีนี้เธอรู้สึกเบื่อเหลือเกิน เรื่องบ้าบอนี้เมื่อไหร่มันจะจบลงเสียที
ปิ่นธารานั่งอยู่บนระเบียงบ้านหลังใหญ่ มองแสงไฟจากสวนทุเรียนที่ส่องประกายอ่อนๆ กลางค่ำคืน ลมหายใจของเธอสั่นสะท้าน เธอรู้สึกเหมือนถูกพันธนาการด้วยความจำเป็นที่ไม่อาจหลีกเลี่ยง
"ทำไมชีวิตฉันต้องอยู่แบบนี้ด้วย ทำไมไม่สามารถกลับไปเป็นปกติได้สักที" เธอพึมพำกับตัวเอง เสียงหัวใจเต้นแรงจากความเครียดและความหวาดกลัว ทำให้คนที่เดินผ่านมาอย่างเมฆา ได้ยินสิ่งที่หญิงสาวพูด เขารู้สึกสงสารเธอแต่เขาไม่รู้จะช่วยเธอยังไงดี เพราะการจัดการกับเหมราชมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสักนิด ถ้ามันง่ายอย่างนั้น เขาและเธอคงไม่ต้องอยู่ร่วมบ้านกันอย่างในตอนนี้หรอก
"เธอคงเครียดมากสินะปิ่น"เมฆาเดินออกมาจากห้องครัว มองเธอด้
