ทั้งสองสบตากันด้วยแววตาหนักแน่น ราวกับเข้าใจตรงกันว่าตอนนี้พวกเขาต้องร่วมมือกัน เพื่อให้ความรักของลูกทั้งสองไม่สูญสลายไปเพราะความเข้าใจผิดอีกต่อไป คุณสุวิทย์ถอนหายใจยาว ร่างสูงใหญ่ที่เคยมั่นคงกลับดูอ่อนแรงลงถนัดตา เขามองใบหน้าซีดเซียวของเมฆาที่นอนนิ่งไม่ไหวติงบนเตียง ก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่วสั่น
"ฉันต้องขอโทษแทนลูกสาวอาจริงๆ ถ้ายัยปิ่นมาถามตาเมฆสักนิดเรื่องก็คงไม่จบแบบนี้” เสียงนั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและละอายใจ
“ไม่เป็นไรหรอก รักมากก็โกรธมากเป็นธรรมดา” คุณยศพลเอ่ยอย่างเข้าใจ ท่านเหลือบตามองแล้วเห็นความเสียใจที่แท้จริงในดวงตาของอีกฝ่าย ท่านก็ได้แต่เงียบไป เพราะเขารู้ว่าเวลานี้ ต่างฝ่ายต่างก็เจ็บไม่ต่างกัน
“ฉันจะทำยังไงฉันถึงจะติดต่อยัยปิ่นได้ ยัยปิ่นอยู่ที่ไหนเป็นตายร้ายดียังไงฉันยังไม่รู้เลย” คุณสุวิทย์ยังพูดต่อ น้ำเสียงสั่นเครือ
"ไม่ต้องโทษตัวเองหรอกเพื่อน หนูปิ่นแค่สับสนแล้วก็เจ็บปวด ถ้
