“ยศ แกต้องพักบ้างนะ ไม่อย่างนั้นร่างกายแกจะไม่ไหว” คุณสุวิทย์เอ่ยออกมาด้วยความเป็นห่วง แต่คุณยศพลเพียงส่ายหน้า น้ำเสียงสั่นเครือ
“ฉันทนได้วิทย์ ขอแค่ลูกฉันฟื้นขึ้นมา จะให้ฉันแลกด้วยอะไรก็ยอม” น้ำเสียงของคุณยศพลสิ้นหวังเหลือเกิน
ในใจของชายชราเต็มไปด้วยความทุกข์ทรมาน ท่านไม่เพียงแค่เสียบุตรชายไปในสภาพนี้ แต่ยังรู้ว่าความเข้าใจผิดระหว่างเมฆากับปิ่นธารายังไม่ถูกแก้ไข หากบุตรชายของท่านไม่มีโอกาสได้ลืมตา เพื่อแก้ตัวหรืออธิบายความจริง นั่นอาจเป็นตราบาปที่ตามหลอกหลอนเขาตลอดไป
วันนี้ก็เป็นอีกหนึ่งวัน ที่คุณยศพลเต็มไปด้วยความผิดหวัง เพราะหลังจากที่แพทย์เพิ่งออกมาตรวจอาการเมฆาและยังคงบอกคำเดิมว่า
“อาการของคนไข้ยังคงที่ แต่ยังไม่ฟื้น”
นั่นทำให้ผู้เป็นบิดาอย่างคุณยศพลก้าวออกจากโรงพยาบาลอย่างเงียบเหงา เขาเดินทางไปยังวัดเก่าแก่ประจำเมืองใต้ ดวงตาเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า เมื่อยืนอยู่หน้าพระประธานองค์
