"อาวิทย์ไม่มีทางโกรธปิ่นหรอก เขายังรักปิ่นเหมือนเดิม ไม่ต้องคิดอะไรมากนะ เดี๋ยวเจ้าตัวเล็กที่อยู่ในท้องจะเครียด อีกไม่นานทุกอย่างก็จะดีขึ้นเอง" เมฆาโอบเธอไว้แน่น เสียงทุ้มอ่อนโยนปลอบใจเธอ ปิ่นธาราอยู่ภายในอ้อมกอดเขา เธอแอบสะอื้นให้เบาๆ กับสิ่งที่เกิดขึ้นส่วนชายหนุ่มก็ได้แต่ปลอบประโลมโดยการตบที่ไหล่เธอเบาๆ แค่นี้มันก็ทำให้ปิ่นธาราอุ่นใจขึ้นมาแล้ว ขอเพียงมีเขาอยู่ข้างๆ ไม่ว่าอุปสรรคนั้นจะใหญ่แค่ไหน เธอก็พร้อมจะฟันฝ่าไป
ภายในรถคันที่ทั้งสองคนใช้เป็นพาหนะเดินทางไปที่สนามบินนานาชาติเชียงใหม่ ตอนนี้มีเพียงความเงียบและเสียงหัวใจที่เต้นแรง ชายหนุ่มปล่อยให้หญิงสาวร้องไห้ออกมา เพื่อระบายความเจ็บปวดที่อยู่ภายในใจเธอ เขาจะอยู่ตรงนี้อยู่ข้างๆ เธอไม่จากไปไหนอย่างแน่นอน
ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น มันทำให้เธอเสียใจเป็นอย่างมาก แต่ในความเจ็บปวดนั้นกลับเต็มไปด้วยความสำนึกผิด และความตั้งใจที่จะกลับไปแก้ไขทุกอย
