แสงไฟอุ่นสลัวในห้องนอนของทั้งคู่ ส่องกระทบผิวแก้มระเรื่อของปิ่นธารา ที่มีแอลกอฮอล์ขับความขี้อายออกไปจนหมด ดวงตาของเธอพราวระยิบ ริมฝีปากอิ่มเผลอส่งเสียงหัวเราะคิกคัก ทว่าแฝงไปด้วยเสน่ห์ที่ทำให้หัวใจของ เมฆาแทบหยุดเต้น
“พี่เมฆ ปิ่นไม่รู้ว่าตอนนี้ปิ่นทำอะไรอยู่ แต่มันรู้สึกมีความสุขยังไงบอกไม่ถูก” เธอเรียกชื่อเขาเสียงแผ่ว ก่อนจะเอนกายเข้ามาใกล้เขาโดยไม่รู้ตัว
"พี่ก็ห้ามตัวเองไม่ได้แล้ว หลังจากนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นพี่จะรับผิดชอบผิดทุกอย่าง" ชายหนุ่มยกมือขึ้นประคองร่างบอบบางนั้นไว้ กลิ่นหอมหวานจากเรือนผมของเธอแผ่ซ่านเข้ามาในทุกลมหายใจ เขาลองพยายามจะควบคุมตนเอง แต่ยิ่งได้มองใบหน้าที่แดงซ่านและแววตาเชื่อใจของเธอ ยิ่งทำให้เกราะที่สร้างไว้สั่นคลอน
ริมฝีปากของเธอแตะลงบนริมฝีปากของเขาอย่างซุกซน ก่อนที่เธอจะถอนออกมาอย่างรวดเร็ว แววตาที่ทอดมองขึ้นไปเจือด้วยความไร้เดียงสาปนวาบหวาม และเพียงเท่านั้นเ
