ปิ่นธาราไม่เพียงแค่เจ็บปวดกับอดีตของเขา แต่รู้สึกเหมือนโลกทั้งโลกของเธอถล่มลงตรงหน้า
หลังจากที่เธอเจอวรรณภาน้ำตาของเธอยังไหลพรากไม่หยุด และหัวใจของเธอก็สั่นสะท้าน ปิ่นธารารู้ตัวว่าต้องถอยออกมาสักระยะ แล้วถ้าถอยมาอยู่ที่นี่แม่ค้าก็คงต้องตามมาวุ่นวายกับเธอ หรือบางทีบิดาของเธออาจจะบังคับให้เธอแต่งงานกับเขา ทั้งที่ความเป็นจริงแล้วเธอไม่ควรจะแต่งงานกับเขา เพราะมันจะเป็นการทำร้ายผู้หญิงอีกคนนึงและเด็กที่กำลังจะเกิดมา
เธอควรจะหันหลังให้เมฆา หากเธอยังอยู่ตรงนี้ไม่มีอะไรการันตีได้ว่า เธอจะสามารถตัดใจ ยกเลิกงานแต่งงานได้ เธอต้องหนีไปจากที่นี่เท่านั้น ไม่ให้ใครตามหาตัวเธอเจอ เธอจะได้ไม่ต้องทำร้ายหัวใจใคร
“ฉันต้องไปอยู่ที่อื่นสักระยะก่อน” เธอกระซิบเสียงเบาด้วยความเจ็บปวด ร่างกายสั่นสะท้านเพราะการร้องไห้ของเธอ
“ปิ่นแต่งงานกับพี่ไม่ได้หรอก แม้ว่าปิ่นจะรักพี่มากแค่ไหนก็ตาม แต่ปิ่นไม่มีทางแต่งงานกับผู
