กุลนิดาแอบฟังอยู่เงียบๆ พลางคิดในใจลูกสาวเธอนี่ก็ร้ายไม่เบา
เจ้าเล่ห์เกินไปแล้ว
ตลกบริโภคชัดๆ
กุลนิดาชำเลืองมองด้วยความขบขัน เห็นสองพ่อลูกคุยกันกะหนุงกะหนิง แวบหนึ่งเธอรู้สึกถึงความเป็นครอบครัวที่อบอุ่น ไรอันทำหน้าที่พ่อได้ไม่เลว แต่เรื่องที่เขาจะกลับมาทวงสิทธิ์ในตัวเธอ กุลนิดายอมรับว่ายังไม่มั่นใจนัก
“เชอร์รี่มันอยากนั่งเครื่องบินมาเที่ยวในเขตอบอุ่น หรือว่าลูกหมูแถวนี้ อยากกินมันกันแน่ อ้วนแล้วนะเรา”
เด็กหญิงที่กอดคอพ่ออยู่แน่นหันมาส่งยิ้มเผล่ มามี้รู้ทันเธอตลอด
“ก็น้ำอิงชอบกินเชอร์รี่นี่คะ แต่มามี้บอกว่าราคามันแรงเกินไป เราต้องประหยัด”
กุลนิดาอยากยกมือตีแขนอวบๆ สักเผียะ ที่ขยันพูดขายคนเป็นแม่
เอาความลับแม่มาขายหมด
กุลนิดาอายหน้าม้าน ขณะที่ไรอันอมยิ้มมองเด็กหญิงอย่างเอ็นดู ส่วนมือที่ว่างค่อยๆ เคลื่อนมาวางแหมะที่เอวคอดบางแล้วดึงเข้าหาตัว
“แด๊ดดี้ไม่ได้ซื้อมาฝากแค่เชอร์รี่แต่ซื้
