หากเป็นในทางวิทยาศาสตร์อาจจะบอกว่าอาการที่เธอกำลังเผชิญอยู่นี้เกิดจากกลไกร่างกายทำงานผิดพลาด ฮอร์โมนบางตัวทำให้ฟังก์ชั่นในการทำงานเสีย
เธอไม่รู้ว่าเป็นอย่างไหนแต่มั่นใจว่าเป็นผี เพราะมีเสียง หึ หึ เหมือนผีกำลังหัวเราะในความหวาดกลัวของเธออยู่ เสียงนั้นข้างใบหูมาก เธอไม่กล้าลืมตาขึ้นมามอง ได้แต่ส่งเสียงร้อง
“ผีหลอก ช่วยด้วยผีหลอก อย่านะ อย่ามาหลอกกุลเลย เดี๋ยวกุลจะทำบุญไปให้ วันหลังกุลจะไม่ท้าทายดวงวิญญาณอีกแล้ว” กุลนิดาคิดว่ามันต้องเป็นผีสาวตัวนั้นที่ทำให้เธออกสั่นขวัญแขวนมาแล้วแน่ๆ หากเป็นผีไรอัน เขาจะมาหลอกให้เมียเสียขวัญทำไม
กุลนิดาหวาดกลัวมากขึ้นไปอีก ครั้งก่อนเธอเห็นผีแค่ที่ริมระเบียง แต่ครั้งนี้ผีมันอำนอนทับเธออยู่บนเตียง หญิงสาวอยากจะลืมตาขึ้นมาดู แต่ก็ยังข่มตาหลับปี๋เพราะคำว่ากลัวตัวเท่าบ้าน
หากเห็นหน้าเละๆ ของมันขึ้นมาในเวลานี้เธอต้องช็อกตายคาเตียงเป็นแน่ แวบหนึ่งกลับคิดว่าก็ดี
