“พ่อฉันต่างหาก”
“ก็พ่อตาผมถูกไหมล่ะ”
“สรุป จะใส่ใช่ไหม”
ไรอันส่ายหน้ารัวๆ “ถ้างั้นผมขอบาย ผมว่าพ่อตาคงไม่ชอบขี้หน้าผมเท่าไหร่ นอนถอดเสื้อสักคืนคงไม่เป็นไร”
กุลนิดาลอบยิ้มขบขัน “คิดว่าจะแน่ ที่แท้ก็กลัวผีเหมือนกัน”
ความใกล้ชิดในขณะที่ร่างกำยำของเขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวที่แนบลู่ไปกับลำตัวบอกกุลนิดาเป็นลางๆ ว่าเธอพลาดไปแล้วที่เปิดประตูออกไปแล้วรับไส้กรอกจานใหญ่ของเขามา
“แต่ที่น่ากลัวกว่าผีคุณหันไปดูสิ”
ไรอันหันกลับไปมองตู้เสื้อผ้าสีขาว ด้านซ้ายของตู้เป็นกระจกเต็มซีกบ่งบอกว่าเจ้าของห้องนี้รักสวยรักงามไม่เบา
“อ่อ...ผัว”
เขาหันกลับมายิ้มกวน
“ไอ้คนบ้า แค่ครั้งเดียวฉันไม่นับว่าเป็น...” ราวกับมีอะไรจุกในลำคอ คำๆ นี้ใครพูดให้ได้ยินกุลนิดาอดเขินไม่ได้จึงเลี่ยงพูดเป็นภาษาทางการ “ฉันไม่รับคุณเป็นสามี”
“ถ้างั้นถ้าสอง สามที คุณจะรับใช่ไหม”
กุลนิดากรีดร้องในใจ เพราะร้องจริงไม่ได้เดี๋ยวน้ำอิงจะตื
