ร่างสูงใหญ่ที่สวมเพียงกางเกงตัวเดียว นอนเหยียดยาวอยู่ข้างเตียงโดยขโมยหมอนหนุนศีรษะ และหมอนข้างจากบนเตียงลงมา
“แกล้งหลับหรือเปล่า” กุลนิดาไม่ไว้ใจ เดินไปมองใกล้ๆ แล้วใช้ไม้แขวนเสื้อ จิ้มๆ เขี่ยๆ”ดูเหมือนจะหลับเป็นตายมากกว่า” กุลนิดาถอนใจ
‘ถือว่ายกผลประโยชน์ให้จำเลย’
นานนับชั่วโมงที่กุลนิดานั่งห้อยขาอยู่บนเตียง พลางก้มมองใบหน้าหล่อที่หลับสนิท ลังเลว่าจะทำอย่างไรกับเขาดี จะลากเขาออกไปก็เหมือนเอาไม้ซีกไปงัดไม้ซุง ในที่สุดหญิงสาวถอนหายใจยาวพรืด “นอนตรงนี้ได้ แต่อย่าคิดปีนขึ้นเตียงฉันก็พอ”
กุลนิดาตัดสินใจได้แล้วก็โยนผ้านวมลงไปผืนหนึ่ง
‘เป็นความเมตตาจากฉันที่ไม่อยากให้คุณนอนอุจาดตา’ กุลนิดาบอกตัวเอง เพราะเขาพลิกตัวเปลี่ยนมานอนหงาย ท่านั้นเผยให้เห็นแผงอกกว้าง และกล้ามหน้าท้องแน่นๆ เป็นลอนงดงาม
“ใครจะอยากดู” กุลนิดาว่าคนหลับ จากนั้นจึงล้มตัวลงนอนตะแคงข้างหันหลังให้เขา
ผ่านเวลาไปจนกระทั่งเข็ม
