“อร่อยมากค่ะ มามี้” น้ำอิงบอกอย่างอารมณ์ดี
คนเป็นแม่พยักหน้ารับ เห็นลูกกินได้ก็ดีใจ กำลังจะเดินเข้าครัวไปต้มบะหมี่สำเร็จรูปกินบ้าง แต่ถูกเขารั้งไว้
“อร่อยกว่าไส้กรอกเมื่อคืนอีก ลองดูสิ”
กุลนิดาจ้องกลับตาขวาง และกำลังเอ่ยปฏิเสธข้าวผัดแต่ช้อนยาวที่มีข้าวผัดหอมๆ อยู่เต็มช้อนยื่นมาจ่อรอที่ปาก
“ชิมก่อน”
“ไม่อยากกินข้าวผัด”
“งั้นกินคนทำข้าวผัดไหม”
“คนบ้า”
“งั้นรีบกิน ถ้าช้าจะให้กินคนทำข้าวผัด”
กุลนิดากินข้าวผัดคำแรกเพราะตัดรำคาญ แต่พอกินเข้าไปแล้วน้ำตาไหลออกมาด้วยความอร่อย นั่นทำให้กุลนิดาก็น้ำตาซึม หากแต่ไม่ใช่รีแอคชั่นจากการได้กินของอร่อยเหมือนที่น้ำอิงรู้สึก แต่เป็นความรู้สึกเศร้าลึกในหัวอกคนเป็นแม่ที่ไม่สามารถทำอาหารอร่อยๆ ให้ลูกกินได้
“เป็นไงบ้างครับเกรซี ข้าวผัดของผมพอทานได้ไหมครับ”
“ก็งั้นๆ แหละ รสชาติมาตรฐานทั่วไป”
ไรอันยิ้มแล้วหันไปถามลูกสาวขณะตักจานที่สองให้ลูก
“อร่อยมั้ยค
