“แต่แด๊ดดี้ประจบไม่เก่งเท่าน้ำอิงหรอก” ไรอันหัวเราะแกมเอ็นดูยกมือไปยีผมลูกสาวเบาๆ แล้วเห็นลูกหมูตัวน้อยมองตาขวางๆ ราวกับกำลังคิดว่าเธอถูกว่า หรือถูกชม
“เด็กประจบเก่ง เป็นเด็กน่ารัก”
เท่านั้นแม่หนูน้อยจึงยิ้มต่อได้ มือป้อมหยิบทัพพีตักข้าวผัดใส่จานแล้วยื่นไปให้คนเป็นแม่ทันที
“มามี้ขา มามี้ทานข้าวผัดฝีมือแด๊ดดี้นะคะ อร่อยกว่าอาหารเวฟ แด๊ดดี้บอกกินอาหารเวฟบ่อยๆ นานๆ ไปไม่ดีต่อสุขภาพ”
คนเป็นแม่อยากถนอมน้ำใจลูกจึงเล่นตัวไม่ได้ ต้องยอมรับแต่โดยดี
“มามี้ขอบคุณมากนะคะ”
“ถ้างั้นต้องทานเยอะๆ นะคะ แด๊ดดี้จะได้ดีใจ”
กุลนิดาตักเข้าปากคำหนึ่งแล้วก็สัมผัสได้ถึงความอร่อย ข้าวผัดที่แท้จริงรสชาติแบบนี้นี่เอง ไม่ใช่หวานนำ ขมตามเพราะก้นกระทะไหม้แบบที่เธอทำ
“เป็นไงบ้างเกรซี เพิ่มอีกจานไหมครับ” ไรอันถาม แต่ได้ดวงตาขึงดุจากคนที่กำลังกินข้าวผัดหมดจานอย่างรวดเร็ว กุลนิดาหน้าร้อนผ่าวด้วยความอาย รีบยกแก้วน้ำข
