รถคันหรูแล่นฝ่าฝนไปตามถนนแคบๆ ที่ทอดเข้าสู่ย่านบ้านไม้เก่า ในหัวของเขามีเพียงชื่อเดียวที่ดังชัดเจน...
“เดือนสิบ”
ทุกภาพความทรงจำย้อนกลับมา วันที่เธอยิ้มให้เขา, วันที่เธอร้องไห้ในอ้อมกอด, วันที่เธอเดินจากไปโดยไม่หันกลับมา มือที่กำพวงมาลัยแน่นสั่นเล็กน้อย หัวใจของเขาเต้นแรงไม่ต่างจากวันที่ตกหลุมรักเธอครั้งแรก
“รอฉันหน่อยนะเดือนสิบ... ครั้งนี้ ฉันจะไม่ยอมให้เธอหนีไปอีกแล้ว”
เสียงฝนกลบเสียงเครื่องยนต์ แต่ไม่อาจกลบเสียงหัวใจของชายคนหนึ่งที่กำลังขับตรงไปยังผู้หญิงที่เขารักที่สุดในชีวิตได้เลย ฝนยังคงตกพรำ เสียงหยดน้ำกระทบหลังคาสังกะสีดังเป็นจังหวะช้าๆ ธามจอดรถไว้หน้ารั้วไม้เก่า เขามองบ้านหลังเล็กที่เธออยู่ด้วยหัวใจที่เต้นแรงไม่ต่างจากวันแรกที่ได้พบกัน
แสงไฟในบ้านสลัว เขาเดินฝ่าฝนไปเคาะประตูเบาๆ
“เดือนสิบ…อยู่ไหม” ไม่มีเสียงตอบ มีเพียงเสียงไอแผ่วๆ จากในบ้าน หัวใจของเขากระตุกทันที
ธามตัดสินใ
