ยายวางมือลงบนหลังมือของหลานสาวอย่างอ่อนโยน “สัญญาน่ะมันก็แค่คำพูด... แต่หัวใจคน มันบังคับกันไม่ได้หรอกลูก” ยายยิ้มบางๆ ก่อนพูดต่อ “ถ้าเอ็งยังรักเขาอยู่ ก็อย่าฝืนตัวเองเลย ความรักไม่ได้ผิดหรอกเดือนสิบ ผิดก็แค่การที่เอ็งเลือกจะทุกข์ทั้งที่หัวใจมันยังมีหวัง”
น้ำตาเดือนสิบไหลเงียบๆ เธอมองมือของธามที่ยังจับมือเธอไว้แน่น ราวกับกลัวว่าเธอจะหายไปอีก
ยายลุกขึ้น เตรียมจะออกจากห้อง “ยายไปอุ่นข้าวต้มก่อนนะลูก...ปลุกเขาตอนเอ็งพร้อมแล้วกัน ยายเป็นกำลังใจให้ทั้งคู่แล้วล่ะ”
เดือนสิบมองตามแผ่นหลังของยายด้วยหัวใจที่สั่นไหว คำพูดของยายอบอุ่นเหมือนแสงเช้าในฤดูฝน แสงที่ค่อยๆ ละลายความหนาวในใจของเธอให้จางหาย
เธอหันกลับมามองธามอีกครั้ง ใบหน้าของเขาดูเหนื่อยแต่สงบ เธอยกมืออีกข้างขึ้นอย่างช้าๆ แตะที่หลังมือเขาเบาๆ
“คุณธาม...” เธอกระซิบในลำคอ น้ำเสียงสั่นแผ่ว
“ถ้าฉันจะฟังหัวใจของตัวเองอีกครั้ง... คุณจะยังอยู่
