ทุกสิ่งรอบตัวดูเลือนหาย เหลือเพียงความรู้สึกที่พัดผ่านราวกับพายุ ร้อนแรง แต่อ่อนโยนในเวลาเดียวกัน
เธอรับรู้ถึงแรงสั่นในปลายนิ้วของเขา และสัมผัสที่ค่อยๆ แปรเปลี่ยนจากความเร่าร้อนเป็นความอ่อนโยนลึกซึ้ง ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างเชื่องช้า…แต่ไม่มีคำใดจะหยุดมันได้อีก
ในห้องทำงานที่เคยเย็นเฉียบจากแอร์และเอกสารกองโต บัดนี้กลับอบอวลด้วยไออุ่นของความรู้สึกที่ทั้งคู่เก็บซ่อนไว้มานาน
ทุกการสัมผัส ทุกการหายใจ ล้วนเป็นคำบอกรักที่ไม่ต้องเอื้อนเอ่ย
เสียงหอบของทั้งคู่ดังคลอไปกับบรรยากาศเงียบงันในห้อง ธามยังคงกักร่างเล็กของเดือนสิบไว้ระหว่างตัวเขากับขอบโต๊ะ
แรงสัมผัสของเขาเต็มไปด้วยความเร่าร้อนและความสับสนในเวลาเดียวกัน
แต่ในขณะที่มือเขายังไม่ทันได้ขยับไปไหน เสียงสะอื้นเบาๆ ก็ดังขึ้น
“พอเถอะค่ะคุณธาม...” เสียงเธอสั่นพร่า แผ่วจนแทบไม่ได้ยิน แต่กลับทำให้มือที่กำลังรั้งเธอไว้ของเขาหยุดชะงัก
เดือนสิบพยายาม
