หลังจากที่หาความสุขจากเดือนสิบจนพึงพอใจแล้ว เขาก็ปล่อยเธอลงมาทำงาน โดยไม่สนว่าเธอจะเหนื่อยแค่ไหน
ในช่วงบ่ายอันแสนวุ่นวายของห้องอาหาร เดือนสิบนั่งอยู่มุมหนึ่งของห้องพักพนักงาน หลังจากเสิร์ฟอาหารให้ลูกค้าชุดใหญ่เสร็จ เธอวางแก้วน้ำไว้ข้างตัว ก่อนจะเงียบงันไปนาน สายตาเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง เหมือนคนที่กำลังจมอยู่ในห้วงความคิดบางอย่างที่ไม่มีใครเข้าถึงได้
ในหัวของเธอเต็มไปด้วยภาพเมื่อคืนก่อน และภาพที่เกิดขึ้นเมื่อช่วงเช้าที่ผ่านมา เสียงลมหายใจ ความสับสน ความรู้สึกผิดที่กัดกินหัวใจ เธอไม่รู้เลยว่าความเงียบที่เกาะกินอยู่นี้จะจบลงเมื่อไหร่
“เดือนสิบ...” เสียงทุ้มเรียกเบาๆ จากทางด้านหลัง ทำให้หญิงสาวสะดุ้งเล็กน้อย เธอหันไปเห็น เจตริน ผู้จัดการหนุ่มฝ่ายบริการ หน้าตาอบอุ่นแต่สายตาเต็มไปด้วยความห่วงใย
“เอ่อ...พี่เจตริน มีอะไรหรือเปล่าคะ” เธอฝืนยิ้ม แม้มุมปากแทบไม่ขยับ
“พี่ต่างหากที่ต้องถาม เธอเ
