เสียงฝนโปรยบางเบาในยามเช้า คล้ายเป็นสัญญาณแห่งการเริ่มต้นใหม่ แต่สำหรับ เดือนสิบ มันกลับเป็น “เสียงลาจาก” ที่บีบคั้นหัวใจจนแทบหายใจไม่ออก หญิงสาวนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานเล็กๆ ในห้องพักพนักงาน ใบลาออกแผ่นหนึ่งวางอยู่ตรงหน้า ตัวหนังสือที่เธอเพิ่งเขียนยังไม่ทันแห้งดีนัก
“ข้าพเจ้าขอลาออกจากตำแหน่ง พนักงานโรงแรม มีผลตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป”
มือของเธอสั่นเล็กน้อยขณะเซ็นชื่อ “เดือนสิบ” ลงไปในช่องล่างสุด ทุกตัวอักษรเหมือนเป็นมีดกรีดหัวใจ เธอไม่ได้ลาออกเพราะอยากไป แต่เพราะจำเป็นต้องไป
คำพูดของคุณภาวนาเมื่อวันก่อนยังดังก้องอยู่ในหัว “คนฉลาดต้องรู้ว่าเมื่อไหร่ควรถอย...”
เดือนสิบสูดลมหายใจลึก พยายามกลืนก้อนสะอื้นลงคอ ก่อนจะพับใบลาออกใส่ซองแล้วเดินไปยังแผนกบุคคล เสียงรองเท้าของเธอกระทบพื้นกระเบื้องอย่างแผ่วเบา แต่กลับสะท้อนก้องอยู่ในใจตัวเอง
เมื่อส่งเอกสารเรียบร้อย เธอก็เดินไปเก็บของในล็อกเกอร์ เสื้อผ
