ใต้ร่มเดือนสิบ

ฉันไม่ใช่ผู้หญิงคนนั้น

เดือนสิบนั่งนิ่ง พยายามวางตัวให้นอบน้อมที่สุด ขณะที่ธามเริ่มพูดกับเธอเรื่อยๆ ไม่ใช่ในฐานะเจ้านายกับลูกน้อง แต่เป็นผู้ชายคนหนึ่งที่อยากระบายความเจ็บในใจให้ใครสักคนฟัง

“เธอรู้ไหม... ผู้หญิงที่ฉันรักที่สุด เพิ่งบอกเลิกฉันเมื่ออาทิตย์ก่อน”

“ดิฉัน...เสียใจด้วยค่ะ” เธอตอบแผ่วๆ

“อย่าเสียใจแทนเลย คนอย่างฉันสมควรแล้ว... สมควรถูกทิ้ง”

เสียงของเขาเศร้าอย่างที่เธอไม่กล้าตอบอะไรต่อ มีเพียงเสียงฝนข้างนอกที่กลายเป็นฉากหลังของค่ำคืนเงียบๆ ระหว่างซีอีโอที่จมอยู่ในความผิดหวัง กับเด็กเสิร์ฟตัวเล็กที่ไม่รู้เลยว่า...คืนนั้นจะเป็นจุดเริ่มต้นของบางสิ่งที่เปลี่ยนชีวิตทั้งคู่ไปตลอดกาล

เสียงฝนยังคงตกกระทบกระจกไม่ขาดสาย ภายในห้องสว่างเพียงแสงไฟอุ่นสีส้มอ่อน โต๊ะทำงานที่เคยเต็มไปด้วยเอกสาร ตอนนี้เหลือเพียงขวดเหล้า แก้วสองใบ และกับแกล้มที่แทบไม่ได้ถูกแตะ ธามเอนหลังพิงพนักโซฟา มองเด็กเสิร์ฟสาวตรงหน้าที่นั่งอย่างเกร็งๆ ริมโต๊ะ ดวงตาของเธอไม่กล้าสบกับเขาตรงๆ มือเล็กจับแก้วไว้แน่นราวกับของมีค่า

“อีกแก้ว” เขาพูดเรียบๆ พลางเทเหล้าให้เธออีก

เดือนสิบรีบโบกมือ “ดิฉันว่า...พอแล้วค่ะ คุณธาม ดื่มมากกว่านี้คงไม่ดี”

“ฉันไม่ได้ถามว่า ‘ดี’ หรือ ‘ไม่ดี’” เขาตัดคำเสียงเรียบ “ฉันแค่บอกให้เธอดื่มเป็นเพื่อน”

คำพูดนั้นเหมือนคำสั่งกลายๆ เธอก้มหน้า ถอนหายใจแผ่ว แล้วหยิบแก้วขึ้นมาอีกครั้ง รสขมของเหล้าไหลผ่านลำคอจนรู้สึกแสบ แต่พอดื่มเข้าไปหลายแก้ว ความอุ่นวาบก็เริ่มแผ่ซ่านไปทั่วร่าง

“ดีมาก...” ธามเอ่ยเสียงต่ำ “อย่างน้อยเธอก็ไม่ปล่อยให้ฉันนั่งเหมือนคนเมาอยู่คนเดียว”

เดือนสิบหัวเราะเบาๆ ทั้งที่หน้าเริ่มแดงจัด “ดิฉัน...แค่ทำตามคำสั่งค่ะ”

“คำสั่งจากเจ้านายเหรอ?” เขายกคิ้ว “งั้นคืนนี้ถือว่าเธอทำหน้าที่ได้ดีมาก” บรรยากาศในห้องเริ่มคลายลงจากความอึดอัด กลายเป็นความเงียบที่อบอุ่นประหลาดๆ ธามเทเหล้าเพิ่มให้ตัวเอง แต่สายตาเขากลับมองเด็กสาวตรงหน้าอย่างใช้ความคิด

“เธอนี่...ไม่เหมือนผู้หญิงที่ฉันเคยรู้จักเลย”

เดือนสิบขมวดคิ้ว “หมายความว่ายังไงคะ”